بررسي تطبيقي نظريه دوگانه‌انگاري نوخاسته(هسكر) و حدوث جسماني نفس(صدرالمتالهين) در نحوه تعلق يا تكون نفس

دوگانه‌انگاري نوخاسته از جمله ديدگاه‌هاي معاصر در فلسفه ذهن است كه طي عطف توجه دوباره به مبحث نوخاستگي در دهه‌هاي اخير مطرح شده است. ويليام هسكر، مبدع اين نظريه درخصوص رابطه نفس و بدن، تا حدود زيادي از ساير ديدگاه‌هاي موجود در فلسفه ذهن معاصر كه عموماً به تحويل امور ذهني به امور فيزيكي و نهايتاً فيزيكاليسم منجر مي‌شود، فاصله مي‌گيرد و به نظريه حدوث جسماني نفس در حكمت متعاليه نزديك مي‌گردد. يك نظريه كارآمد درباره نفس بايد به دو مسئله پاسخ دهد: مسئله جفت شدن يا تعلق و مسئله تداوم نفس پس از مرگ بدن. دوگانگي نوخاسته به برآمدن امري نوخاسته از امري پايه با ويژگي‌هاي ذهني و غير قابل تحليل به امر مادي معتقد است كه هويت مستقل واقعي دارد. اگرچه در نحوه تعلق يا تكون نفس قرابت‌هايي ميان نظر هسكر و صدرالمتالهين وجود دارد، اما نحوه بيان و بسترسازي در حكمت متعاليه با دوگانگي نوخاسته متفاوت است به طوري كه موضع آن دو را در مسئله بقاي نفس با يكديگر متفاوت مي‌سازد.