تطبيق «خودشناسي» ازمنظر كي‌يركگارد و شيخ اشراق

چكيده در مقاله حاضر به بررسي موضوع خودشناسي از بعد عرفاني و فلسفي از ديدگاه شيخ شهاب‌الدين سهروردي و سورن كي‌يركگارد با نگاهي مقايسه‌اي پرداخته مي‌شود .كي‌يركگارد معتقد است پرداختن به امور كلي و ماهيت اشياء موجب شده كه انسان از خويشتن را خويش غافل شود. شيخ اشراق نيز در آثار متعدد به خصوص در داستان‌هاي رمزي‌اش همواره به عوامل غفلت انسان از ذات خويش پرداخته است.آنچه كي‌يركگارد به عنوان سير اگزيستانس براي دست يافتن به «خودشناسي» در مراحل مختلف بيان مي‌كند، او را بيش از همه به تعاليم عرفاني سهروردي نزديك مي‌كند؛ زيرا او دل سپردن به خداوند و كوشش توأم با ايمان و جديت براي تحول در باطن را از مهم‌ترين ابزارهاي خودشناسي معرفي مي‌كند . البته در اين خصوص تفاوت هايي با سهروردي دارد؛ زيرا در تفكر وي هيچ اعتقادي به استفاده از گزاره‌ها و تحليل‌هاي عقلي البته از نوع عقل گرايي روشنگري ، در ارتباط با مسئله «خودشناسي» وجود ندارد؛ اين درحالي است كه سهروردي شيوۀ درست سير به سوي حقيقت خود را استفاده از هر دو روش عقلي و عرفاني مي‌داند كه مكمل يكديگرند.ضمن اينكه كي يركگارد ايمان را فوق عقل مي داند كه البته اين به معناي ايمان در مقابل و عليه عقل نيست .