تأثير آموزش راهبردهاي خودگرداني بر كارآمدي پردازش و عملكرد حافظۀ فعال در دانش‌آموزان دختر دورۀ متوسطه‌

نقش بسيار مهم حافظۀ فعال در فعاليت‌هاي روزمرۀ زندگي و تحصيلي انسان‌ها، پژوهشگران را بر آن داشته تا روش‌هايي را براي بهبود عملكرد آن طراحي كنند. هدف پژوهش حاضر، تعيين تأثير آموزش راهبردهاي خودگرداني بر كارآمدي پردازش و عملكرد حافظۀ ‌فعال دانش‌آموزان دختر دورۀ متوسطۀ دوم است. طرح اين پژوهش، نيمه‌آزمايشي از نوع پيش‌آزمون، پس‌آزمون با گروه كنترل است. جامعۀ آماري شامل تماميِ دانش‌آموزان دختر دورۀ متوسطۀ دوم شهر ياسوج در سال تحصيلي 95-96 است كه تعداد 30 نفر به‌روشِ نمونه‌گيري خوشه‌اي چندمرحله‌اي انتخاب و در دو گروه آزمايش و گواه، گمارده شدند. ابزار پژوهش نرم‌‌افزار شاخص پردازش اطلاعات و نرم‌افزار اِن‌بك است. پس از انجام پيش‌آزمون، آزمودني‌هاي گروه آزمايش به‌مدتِ 12 جلسه تحت آموزش راهبردهاي خودگرداني مبتني‌بر مدل پنتريچ قرار گرفتند و گروه كنترل هيچ آموزشي دريافت نكردند. مجدداً دو گروه با پس‌آزمون ارزيابي شدند. تحليل داده‌ها با استفاده از روش تحليل مانكوا انجام شد. نتايج نشان داد نمرات پس‌آزمون كارآمدي پردازش و حافظۀ فعال در دو گروهْ تفاوت معنادار دارد؛ بدين معني كه كارآمدي پردازش و عملكرد حافظۀ ‌فعال گروه آزمايش بعد از آموزش راهبردهاي خودگرداني افزايش يافته است. بنابر نتايج به‌دست‌آمده از مطالعۀ حاضر، مي‌توان نتيجه گرفت آموزش راهبردهاي خودگرداني مي‌تواند باعث افزايش كارآمدي پردازش و عملكرد حافظۀ فعال دانش‌آموزان شود.