رابطه متقابل آب و انرژي در شبكه توليد انرژي زيستي: رويكرد برنامه‌ريزي آرماني فازي

محدوديت منابع سوخت‌هاي فسيلي و اثرات مخرب آن‌ها بر محيط‌زيست موجب شده است منابع انرژي تجديدپذير حاصل از زيست‌توده بيش از پيش مورد توجه قرارگيرد. هدف از اين مقاله، ارائه يك مدل برنامه‌ريزي خطي چندهدفه و چنددوره‌اي مي‌باشد كه به طراحي زنجيره‌ تأمين تبديل انواع مختلف زيست‌توده (ريزجلبك و جاتروفا) به انرژي با استفاده از فرآيندهاي هضم بي‌هوازي و تبادل استري مي‌پردازد. توابع هدف شامل بيشينه‌سازي سود حاصل از فعاليت‌هاي زنجيره و حداقل‌سازي مقدار آب مصرفي است. به ‌منظور بررسي كارايي و اعتبار مدل، آنرا با استفاده از روش برنامه‌ريزي آرماني فازي و با داده‌هاي حقيقي براي استان‌هاي كشور ايران حل كرده و نتايج بر طبق مقادير مختلف اهميت اهداف ارائه و تحليل شده است. با توجه به نتايج بدست آمده، پياده‌سازي مدل آب و انرژي با رويكرد حل جديد مي‌تواند با توجه به ماهيت فازي خود و قابليت تطبيق‌پذيري بالا نقش بسزايي را با هر نوع تصميم‌گيري ايفا كند كه درنهايت منجر به تصميمات استراتژيك مكان احداث پالايشگاه‌ها در دو استان گيلان و اصفهان و بهينه‌سازي مكان انبارها در مطالعه موردي گرديد.