تخمين كمترين تفاوت قابل درك با استفاده از برجستگي بصري در تصاوير

به‌علت وجود برخي محدوديت هاي فيزيولوژيكي و فيزيكي مختلف در مغز و چشم، دستگاه بينايي انسان (HVS) قادر به درك برخي تغييرات سيگنال بصري كه دامنه آن ها از يك حد آستانه مشخص (موسوم به آستانه JND) پايين تر باشند، نيست. در بيش‌تر پژوهش‌هاي موجود جهت تخمين آستانه JND، حساسيت HVS در تمام صحنه يكسان در نظر گرفته شده و تأثيرات توجه بصري (VA) ناشي از برجستگي بصري (VS) در اين پژوهش‌ها لحاظ نشده است. مطالعات مختلف نشان داده اند كه حساسيت بصري در نواحي برجسته كه توجه بصري بيشتري را جلب مي ‌كنند بيشتر بوده و لذا در آن نقاط آستانه JND پايين تر است و بالعكس. در اين مقاله مدلي محاسباتي براي تخمين JND پيشنهاد مي ‌شود كه از رابطه بين JND و برجستگي بصري براي بهبود تخمين آستانه JND استفاده مي‌ كند. اين مدل با استفاده از يك مدل JND يكنواخت كارآمد و با به ‌كارگيري يك تابع مدولاسيون غير خطي مناسب، آستانه ‌هاي JND پيكسل هاي مختلف در يك تصوير را با توجه به برجستگي بصري آن ها بهبود مي‌دهد. تعيين پارامترهاي تابع غيرخطي مدولاسيون در قالب يك مسأله بهينه‌ سازي، مدل‌ سازي مي ‌شود كه حل آن منجر به يافتن مدل JND بهبوديافته مي‌شود. كليد كارآمدي روش پيشنهادي به‌كارگيري سازوكاري است كه منجر به استفاده كارآمدتر از برجستگي بصري مي ‌شود.آزمايش ‌هاي انجام‌گرفته نشان‌ دهنده برتري قابل ملاحظه روش پيشنهادي نسبت به روش‌ هاي مشابه موجود است.