گونه‌هاي تأثيرپذيري شروح نهج‌البلاغه خويي و شوشتري از شرح قطب‏ الدين راوندي

يكي از روش‌هاي كارآمد در سنجش ارزش يك اثر علمي، بررسي ميزان تأثيرپذيري آثار پسين از آن است. اين تأثيرپذيري هم به جهت شخصيت مؤلف و هم به جهت محتواي تأليف قابل پيگيري است. منهاج‏البراعه في شرح نهج‏البلاغه اثر قطب‏الدين راوندي، شرحي كهن و روشمند است و از مهم‏ترين شروح نهج‏‏البلاغه محسوب مي‌شود. مطالعه‌ي شروحِ نگارش شده‌ي پس از اين شرح روشن مي‌سازد كه جايگاه علمي مؤلف و تأليف، بر شارحان پسين نهج‏البلاغه تأثير فراواني داشته است. از جمله شروحِ متأخري كه اين تأثيرپذيري در آن‌ها بسامدِ آماري بالايي داشته است، منهاج‌البراعه في شرح نهج‌البلاغه از حبيب‌الله هاشمي خويي و بهج‌الصباغه في شرح نهج‌البلاغه از محمدتقي شوشتري است كه ضمن تأثيرپذيري از شخصيت علمي راوندي، از روش و محتواي شرح‌ وي نيز متأثّر بوده‌اند. اين تأثيرپذيري به دو گونه‌ي تأييد آراي راوندي و نقد نظرات وي در اين دو شرح انعكاس يافته و بيشتر در دامنه‌ي موضوعاتي نظير ادبي، تاريخي و تحليلي ظهور داشته است. اصلي‏ترين علل رويكرد نقّادي خويي و شوشتري نسبت به راوندي، دست‌يابي به فهمِ صحيح و مرادِ واقعي كلام امام (ع) است.