كرمانشاه در گفتمان شرق‌شناسي: تحليلي پسااستعماري

ادوارد سعيد در «شرق شناسي» ويژگي‌هاي گفتماني آن بخش از دانش را توضيح مي‌دهد كه در قرن نوزدهم توسط محققان، سفرنامهنويسان، شاعران و رمان‌نويسان پديد آمد، دانشي كه عملاً شرق را نه به عنوان جامعه و فرهنگي كه بر اساس خود عمل مي‌كند، بلكه همچون مخزني براي دانش غربي ساخت.اين مقاله بر مبناي نظريات پسااستعماري(با تاكيد بر آراي ادوارد سعيد ) و با استفاده از روش تحليل گفتمان به بررسي سفرنامه‌هايي مي‌پردازد كه جغرافياي فرهنگي كرمانشاه را مورد توصيف قرار داده‌اند. هدف اين پژوهش شناخت كرمانشاهي است كه در آثار شرقشناسان معرفي شده است.به عبارتي به اين دليل كه مطالعات موجود جنبه كلي داشته و هيچ‌گاه مناطق مختلف به صورت مستقل و محلي مورد بررسي قرار نگرفته است، بر آنيم كه به شكلي بومي كليشه‌هاي شرق‌شناسانه به كار رفته در متون و نوشته‌هاي غربي‌ در خصوص منطقه‌ي كرمانشاه را از طريق روش تحليل گفتمان مورد كنكاش قرار دهيم. يافته‌ها حاكي از تسلط لايه‌هاي مضاعفي از سويه‌هاي شرق شناسانه نسبت به منطقه كرمانشاه است زيرا هم شامل مواردي است كه به ايرانيان داده شده و هم شامل صفاتي است كه به كردها(به دليل داشتن جمعيت كردزبان) نسبت داده شده و هم خصايص اعراب(به دليل هم مرز بودن و داشتن عبور و مرور سهل و فراوان با اعراب) را در خصوص مردم منطقه به كار برده‌اند.