نقش واسطه اي جوّ سازماني نوآورانه در رابطه بين رهبري دانش با عملكرد شغلي

هدف اين پژوهش بررسي نقش واسطه اي جوّ سازماني نوآورانه در رابطه بين رهبري دانش با عملكرد شغلي است. اين پژوهش از نظر هدف از نوع پژوهش هاي كاربردي و از نظر روش، توصيفي همبستگي است. جامعه آماري شامل تمام كاركنان دانشگاه بيرجند (340 نفر) است كه براساس جدول مورگان، تعداد 200 نفر به عنوان نمونه در نظر گرفته شد و با استفاده از روش تصادفي ساده انتخاب شدند و در نهايت داده‏هاي حاصل از 191 پرسش‏نامه، تجزيه ‌و تحليل شد. ابزار گرد آوري داده ها در پژوهش حاضر پرسشنامه رهبري دانش ويتالا (2004)، پرسشنامه عملكرد شغلي پاترسون (1970)  و پرسشنامه جوّ سازماني نوآورانه سيگل و كارمر (1987) است. تجزيه ‌و تحليل داده‌ها با استفاده از آزمون هاي ضريب همبستگي پيرسون، رگرسيون، تحليل مسير، آزمون سوبل و مدليابي معادلات ساختاري به‌وسيله نرم‌افزارهاي SPSS 25 و AMOS 24 انجام گرفت. نتايج پژوهش نشان دهنده آن است كه بين گرايش به يادگيري، جوّ حمايتي يادگيري و عمل در نقش الگو با عملكرد شغلي كاركنان رابطه مثبت و معنا‌داري وجود دارد، اما حمايت از فرآيند يادگيري پيش‌بيني‌كننده عملكرد شغلي نيست. رهبري دانش 35 درصد از عملكرد شغلي كاركنان را تبيين مي‌كند. همچنين جوّ سازماني نوآورانه ممكن است نقش ميانجي در رابطه رهبري دانش عملكرد شغلي را ايفا كند.