تاثير استفاده از روش ارزيابي توزيع اجباري بر خطر‌هاي منابع انساني: با در نظر گرفتن نقش ميانجي معماري استعدادها (مورد مطالعه: شركت‌هاي فعال در صنعت نرم‌افزار تهران)

پژوهش حاضر بررسي تأثير استفاده از روش ارزيابي توزيع اجباري بر خطر هاي منابع انساني با در نظر گرفتن نقش ميانجي معماري استعدادها است. اين پژوهش از لحاظ هدف كاربردي، از لحاظ نحوه گردآوري داده ها، توصيفي – پيمايشي و از نوع پژوهش هاي كمّي است. جامعه آماري را مديران شركت هاي فعال در صنعت نرم‌افزار در استان تهران تشكيل دادند كه زير نظر پارك علم و فناوري دانشگاه تهران فعاليت مي‌كنند. تعداد اين شركت ها 39 شركت بود كه با توجه به كم بودن تعداد جامعه، به روش تمام شماري پرسشنامه پژوهش در اختيار همه مدير عاملان 39 شركت مذكور، قرار داده شد. براي تحليل داده‌هاي حاصل از پرسشنامه از آزمون‌هاي نرمال بودن، همبستگي و مدل معادلات ساختاري از طريق نرم افزارهاي اس پي اس اس و اسمارت پي ال اس، استفاده شد. نتايج پژوهش نشان داد استفاده از روش رتبه بندي توزيع اجباري بر معماري استعدادها تأثير مثبت و بر خطر هاي منابع انساني تأثير منفي دارد. معماري استعدادها نيز بر خطر هاي منابع انساني داراي تأثير منفي بود. همچنين نقش ميانجي متغير معماري استعدادها در تأثير استفاده از روش ارزيابي توزيع اجباري بر خطر هاي منابع انساني، تأييد شد. براين اساس استفاده از روش ارزيابي توزيع اجباري مي تواند به حفظ و شناسايي كاركنان بااستعداد و در نتيجه كاهش خطر منابع انساني كمك كند.