مقايسه تطبيقي شعر ‌موسوي‌گرمارودي و ‌عباس‌ياسين با محوريت امام‌رضا(ع)

امام رضا(ع) و يادآوري فضايل ايشان از گذشته تاكنون محور بسياري از اشعار مذهبي شيعي بوده است. در اين پژوهش نيز به تحليل سروده هاي رضوي ديوان هاي «خلجات في سفر القلب» عباس ياسين و «گوشوارۀ عرش» موسوي گرمارودي به روش توصيفي تحليلي و بر پايۀ مكتب آمريكايي ادبيات تطبيقي پرداخته شده است تا بتوان با كشف اشتراكات كلامي و احساسي دو شاعر، سيرت و سيماي حضرت را از منظري اديبانه براي پيروان ايشان ترسيم كرد. از دستاوردهاي اين پژوهش توجه به اين نكته است كه بخشندگي و فريادرسي امام هشتم(ع) بيش از ديگر صفات ايشان براي دو شاعر اهميت دارد. اين نكته مي‌تواند بيانگر اين باشد كه هر دو نمايندۀ ادبي، متاثر از شرايط روحي، اجتماعي، سياسي و فرهنگيِ زمانه، خود را بيش از هر وقت ديگري نيازمند كمك امام(ع) مي دانند. در رسيدن به هدف نيز شاعر پارسي در استفاده از تخيل، صنايع ادبي و نيز به كارگيري تصويرهاي جديد موفق تر ظاهر شده است؛ البته استفاده از حقايق علمي و نمايش اطلاعات شاعر در بياني شاعرانه نيز نه تنها فهم شعر او را دشوار نكرده ، بلكه با درك اين حقايق، لذت مخاطب نيز دوچندان شده است. شعر عباس ياسين نيز بيشتر تبلور احساسات اوست و ديگر عناصر از جمله خيال و تصويرسازي هاي جديد كمتر در آن به چشم مي خورد؛ اما در نهايت هر دو شاعر بيش از هر چيز مخاطب را متوجه ابعاد معنوي شخصيت حضرت رضا(ع) مي كنند و با انتخاب بخشندگي و فريادرسي ايشان، بُعد توسل را در شعر براي خواننده پررنگ مي كنند كه از مباحث مهم مذهب شيعه است.