عمل گرايي در سياست خارجي و گسترش روابط اقتصادي ايران و چين

رشد و توسعه اقتصادي هر كشور علاوه بر اتكا به منابع داخلي و يا نقش دولت، به نحوه تعامل آن كشور با نظام بين‌المللي نيز بستگي دارد و در تعامل دو حوزه داخلي و بين‌المللي، ظرفيت‌هاي يك كشور براي رشد و توسعه شكوفا مي‌گردد. خيزش و رشد خيره‌كننده چين در اوايل قرن جاري و تبديل‌شدن آن به يك قدرت تأثيرگذار بين‌المللي در مسائل گوناگون به عنوان يكي از مهم‌ترين تغييرات در نظام بين‌المللي حال حاضر مطرح بوده و اين تاثيرگذاري روز به روز در حال افزايش مي‌باشد. توسعه و رشد اقتصادي بيش از حد چين باعث شده كه آن را به عنوان معجزه قرن تعبير نمايند. اين پژوهش با بهره گيري از روش توصيفي - تحليلي و با كاربست پارادايم عمل گرايي درقالب رهيافت نظري نو واقع گرايي استدلال مي‌كند كه مؤلفه‌هايي مانند وفاداري چين به ايران در شرايط سخت تحريم‌ها، تداوم بي اعتمادي ايران به غرب عليرغم احياي روابط، الزامات اقتصادي متقابل تهرانپكن، اهميت ژئوپليتيك و ژئواستراتژيك ايران براي چين، لزوم مقابله با افراط گرايي تروريسم و بنيادگرايي و همچنين مخالفت با نظم موجود بين المللي و يكجانبه گرايي ايالات متحده موجب شده تا دو كشور ايران و چين ضمن حفظ سطح تعاملات و مناسبات سياسي و اقتصادي فعلي خود، تلاش نمايند تا همكاري‌هاي دوجانبه را بيش از پيش گسترش دهند. با توجه به اين موضوع، پژوهش حاضر در پي يافتن پاسخي به اين سؤال اصلي است كه چه عواملي در توسعه و گسترش مناسبات ايران و چين پس از توافق نهايي هسته‌اي يا برجام نقش مهمي ايفاء نموده اند.