بررسي روند مصرف درآمدهاي نفتي با فرض وجود بيماري هلندي در بخشهاي مختلف ايران با رويكرد تعادل عمومي محاسبه پذير پويا (DCGE)

نحوه استفاده از عوايد حاصل از منابع طبيعي، از جمله نفت، همواره مورد توجه سياست‌مداران، متخصصان اقتصادي و سياسي و نيز گروه‌هاي مختلف اجتماعي بوده است. در اين تحقيق با فرض وجود بيماري هلندي، ميزان مصرف بهينه درآمدهاي نفتي در سناريوهاي مختلف با تغيير نرخ بهره و نرخ تنزيل اجتماعي و رويكرد تعادل عمومي قابل محاسبه‌ پويا بررسي شده است. نتايج تحقيق نشان مي‌دهد تنها زماني كه نرخ رجحان زماني بسيار پايينتر از نرخ بهره در زمان حال باشد، به دليل مسير مصرف افزايشي در سال هاي t+1 نسبت به سال t و افزايش سبد بخش قابل مبادله نسبت به بخش غيرقابل مبادله، مي‌توان به بيماري هلندي بهينه دست يافت. در غيراين صورت به دليل كاهش وزن بخش قابل مبادله در ماتريس حسابداري اجتماعي و افزايش واردات، اثرات بيماري هلندي با وضع بدتري بروز خواهد كرد. همچنين مصرف درآمدهاي نفتي در بخش صنعت كه يكي از مصرف كنندگان اصلي فرآورده‌هاي نفتي است، روندي افزايشي دارد. در بخش كشاورزي نيز مصرف درآمدهاي نفتي روندي افزايشي با شيب كند دارد. بخش زيادي از درآمدهاي نفتي به بخش نفت و نيروگاه‌ها اختصاص داده شده است كه طي سال هاي مختلف روندي افزايشي دارد. بخش خدمات نيز روندي افزايشي اما با شيب بسيار كم دارد. صادرات نفت خام در ابتدا روندي افزايشي و سپس روندي كاهشي دارد كه علت آن بالا رفتن عمر مخازن نفتي و در نتيجه برداشت كمتر است.