تحليل رابطه بين قابليت پياده روي و پايداري اجتماعي موردمطالعه: شهر سبزوار

امروزه يكي از دغدغه هاي برنامه ريزان شهري، رسيدن به پايداري شهري و از آن جمله پايداري اجتماعي است. از نظر نوشهرگرايان، يكي از مهم‌ترين عوامل كالبدي فضايي مؤثر بر پايداري اجتماعي، قابليت پياده روي مي‌باشد كه بيانگر پتانسيل محيط مصنوع در تسهيل پياده روي است. از نظر پيروان اين رويكرد شهرسازي، قابليت پياده روي مي‌تواند به ايجاد جامعه اي سالم و پايدار كمك كند. با توجه به اهميت بحث، در اين نوشتار، تلاش شده كه با انجام يك پژوهش پيمايشي، رابطه بين قابليت پياده روي و مؤلفه‌هاي پايداري اجتماعي در شهر سبزوار موردبررسي و تحليل قرار گيرد. حجم نمونه 400 نفر تعيين‌شده و سهم هر محله از حجم نمونه به‌تناسب سهم جمعيتي آن در كل شهر محاسبه‌شده است. روش نمونه گيري در اين تحقيق، به‌صورت تصادفي ساده بوده و جهت تحليل، از آزمون همبستگي پيرسون استفاده‌شده است. نتايج تحقيق نشان دهنده رابطه مثبت قابليت پياده روي با متغيرهاي تعلق مكاني، رضايت سكونتي و عدالت در دسترسي به خدمات است؛ اما اين متغير با دو بعد ديگر پايداري اجتماعي يعني احساس امنيت و سرمايه اجتماعي رابطه معنادار ندارد. درمجموع، يافته‌هاي پژوهش، رابطه معنادار بين قابليت پياده‌روي و پايداري اجتماعي را تائيد مي‌كند؛ بنابراين مي‌توان گفت، افزايش قابليت پياده روي محلات شهري مي‌تواند به پايداري اجتماعي كمك كند.