برآورد تبخير و تعرق مرجع روزانه در مناطق مرطوب با استفاده از روش‌هاي داده‌محور رگرسيون فرآيند گاوسي، رگرسيون بردار پشتيبان و جنگل تصادفي

تخمين دقيق تبخير و تعرق گياه مرجع در برنامه‌ريزي‌هاي آبياري اهميت ويژه‌اي دارد. همچنين، عدم دسترسي به داده‌هاي لايسيمتري باعث شده است پژوهش گران به استفاده از روش‌هاي غيرمستقيم از جمله روش‌هاي داده‌محور روي آورند. در پژوهش حاضر، توانايي روش‌هاي داده‌محور رگرسيون فرآيند گاوسي (GPR)، رگرسيون بردار پشتيبان (SVR) و جنگل تصادفي (RF) در تخمين تبخير و تعرق گياه مرجع موردبررسي قرار گرفت. بدين منظور، داده‌هاي هواشناسي دماي ميانگين، سرعت باد، رطوبت نسبي و ساعات آفتابي در بازه زماني 97-1392 در نه ايستگاه شمالي كشور از جمله آستارا، بندر انزلي، رشت، رامسر، نوشهر، ساري، بندر تركمن، گرگان، گنبدكاووس جمع‌آوري شد. تبخير و تعرق محاسبه‌شده با استفاده از روش فائو-پنمن-مونتيث به‌عنوان خروجي‌هاي هدف در نظر گرفته‌شده و چهار سناريو تركيبي از پارامترهاي هواشناسي براي واسنجي و صحت‌سنجي روش‌هاي موردمطالعه، مدنظر قرار گرفتند. دقت روش‌هاي مذكور با استفاده از پارامتر‌هاي آماري ضريب همبستگي، شاخص پراكندگي و ضريب ويلموت مورد مقايسه قرار گرفت. نتايج نشان داد كه مدلGPR4  با شاخص پراكندگي در محدوده 0.132 تا 0.179 در ايستگاه‌هاي آستارا، بندر انزلي، رشت، رامسر، نوشهر و ساري، مدلSVR4   با شاخص پراكندگي 0.116 تا 0.120 در ايستگاه‌هاي بندر تركمن و گنبدكاووس و روش هارگريوزساماني با شاخص پراكندگي 0.509 در ايستگاه گرگان برآوردهاي به‌مراتب دقيق‌تري از تبخير و تعرق گياه مرجع داشته‌اند.