رابطه بين رشد شهرنشيني، شاخص‌هاي منتخب اقتصادي و انتشار CO2در ايران

رشد اقتصادي عصاره تمام فعاليت‌ها و اقدامات اقتصادي دولت‌ها در يك دوره مشخص است كه اگر مطلوب نباشد پيامدهاي منفي از جمله تخريب محيط زيست را به همراه دارد. محيط زيست يكي از اركان اصلي توسعه پايدار به شمار مي‌آيد، طي دهه‌هاي اخير، اهميت محيط‌زيست افزايش يافته و كيفيت محيط‌زيست از اهميت به‌سزايي برخوردار شده است. طوري‌كه با رشد، افزايش شهرنشيني و توسعه جوامع، به كيفيت محيط‌زيست اهميت بيش تري داده شده است. لذا در اين مطالعه به بررسي اثر شاخص هاي منتخب اقتصادي و شهرنشيني بر انتشار CO2 در ايران طي سال هاي 1360 تا 1397  با استفاده از روش تحليلي نقشه علي بيزين (BCM) در قالب پنج سناريو پرداخته شد. آزمون درجه اثرگذاري تغييرات متغيرهاي اقتصادي بر آهنگ رشد انتشار CO2  با استفاده از تحليل حساسيت يك طرفه نشان داد كه از بين اين پنج شاخص ابتدا تجارت با 58.78 و در درجه دوم اعتبار بخش خصوصي با 32.48 و بعد از آن ماليات با 4.85 و سپس رشد شهرنشيني با 4.21 و در نهايت سرمايه‌گذاري بخش خصوصي با 1.04 كاهش واريانس به ترتيب داراي بيش ترين  تأثير بر انتشار CO2 بودند. نتايج سناريوهاي پنج‌گانه نشان مي دهدكه پس از تغيير احتمال وضعيت زياد متغيرها وضعيت زياد انتشار CO2 نيز احتمال بيش تري دارد.