بررسي تأثير افزايش سطوح معنايي گيبسون در رضايت‌مندي محيطي دانش‌آموزان مدارس غيرانتفاعي منطقه يك تهران

بحث انسان و بيگانگي وي در محيط‌هاي معاصر، به چالشي مهم در مطالعات روان‌شناسي محيط تبديل‌ شده است. در اين راستا، جيمز ژرمه گيبسون به‌عنوان نظريه‌پرداز در زمينه‌ مطالعات روان‌شناسي محيط، مؤلفه‌ معنا را مطرح مي‌كند و آن را به شش سطح تقسيم‌بندي كرده كه ششمين سطح را نهايت پيوستگي انسان با محيط مي‌داند. اما از نظر مخاطبان فضا، نگاه به اين امر چگونه بوده و چه انتظاري از برقراري سطوح معنا در فضاهاي آموزشي دارند؟ به‌عبارتي هدف پژوهش، تعيين سطح انتظار دانش‌آموزان از برقراري سطوح معنا و همچنين مشخص نمودن ارتباط بين افزايش سطوح و رضايت‌مندي محيطي مخاطبان اصلي اين‌گونه فضاها است. روش پژوهش حاضر، اثبات‌گرايانه، با تأكيد بر داده‌هاي كميِ بنيان و از نوع پژوهش كمي است. در فاز گردآوري داده‌ها، روش اتخاذشده، روش پيمايشي بوده و در فاز بحث و تحليل نيز روش پژوهش، مبتني بر دلايل آماري و با ماهيت توصيفي تبييني است. سطوح معنايي گيبسون و وضعيت ايده‌آل مد نظر دانشجويان، به‌عنوان دو متغير اصلي پژوهش در نظر گرفته شده‌اند كه با استفاده از ضريب پيرسون، رابطه‌ هم‌بستگي بين اين دو متغير مشخص مي‌شود. در نهايت، اين پژوهش به اين نتيجه مي‌رسد كه افزايش سطوح معنايي در فضاي داخلي، اهميت بيشتري براي مخاطبان فضا داشته و بعد از آن، حياط، بيشترين ضريب هم‌بستگي را به خود اختصاص داده است؛ اما در فضاي ورودي، افزايش سطوح معنايي، رابطه‌اي معكوس با رضايت‌مندي محيطي دانش‌آموزان دارد و آنها به دنبال افزايش سطوح معنايي در اين‌گونه فضاها نيستند