بررسي موانع مشاركت محله‌اي در برقراري نظم و امنيت (مطالعه موردي مناطق حاشيه‌اي شهر كرمانشاه)

جامعه پايدار در گرو امنيت پايدار است كه خود مستلزم مشاركت پايدار بين واحدهاي متشكله جامعه از جمله نيروهاي دولتي و كنشگران محلي است. از آنجايي‌كه ثابت شده افزايش ميزان جرايم در بسياري از نقاط جهان ناشي از عدم كارآيي اجراي صرف قوانين است، مشاركت شهروندان در تأمين امنيت روزبه‌روز اهميت بيشتري مي‌يابد. بر اساس مطالعات انجام شده، سطح مشاركت در مناطق حاشيه‌اي شهرها چندان مطلوب نيست. در اين مقاله سعي شده است ساختارهايي كه مشاركت پايين در برقراري نظم و امنيت را در مناطق حاشيه‌اي شهر كرمانشاه رقم مي‌زنند بررسي شوند.روش بررسي در اين مطالعه كيفي است و با رويكرد واقع‌گرايي انتقادي و با استفاده از استراتژي پس كاوي، ساختارهاي تشكيل‌دهنده مشاركت پايين شهروندان در برقراري امنيت در محلات، بررسي شد. به اين منظور ضمن انجام مصاحبه گروهي متمركز با تعدادي از ساكنان دو محله جعفرآباد و كولي آباد، ارتباط يافته‌ها با محيط كنش شهروندان و پليس، ماهيت جايگاه و انگيزه‌هاي هر يك، دلايل اصلي مشاركت پايين شهروندان جست وجو شد. روش نمونه‌گيري، هدفمند بوده است. در مجموع 8 گروه متمركز با مشاركت زنان، مردان، دختران و پسران به تفكيك در دو محله تشكيل شد. اعتبار نتايج از طريق سه سويه سازي و نيز تأييد كارشناسان انتظامي دو منطقه تأمين گرديد. نتايج پژوهش نشان داد كه مشاركت از نظر شهروندان به معني اطلاع دادن به پليس در خصوص جرايم به وقوع پيوسته يا در حال وقوع است، حال‌آنكه مشاركت از نظر پليس به معني در اختيار گذاشتن اطلاعات پيشگيرانه است. سه گروه از موانع بر سر مشاركت شهروندان وجود دارد: 1تجارب پيشين مشاركت 2ارتباط خويشاوندي با مجرم 3وفور انحرافات اجتماعي حجم و شدت رفتارهاي برهم زننده امنيت در مناطق حاشيه‌اي به‌قدري است كه درگير شدن با آن در توان پليس نيست. از سوي ديگر، بازداشت همه مظنونان حتي باوجود مستندات كافي با امكانات و مصالح امنيتي همخواني ندارد كه اين امر چشم‌پوشي و حتي همراهي پليس را با خلافكاران القاء مي‌كند. اطلاعات پيشگيرانه مي‌تواند اين ضعف را جبران كند، اما مشاركت شهروندان در اين خصوص نيز با مشكلاتي همراه است كه در متن مقاله به آن پرداخته ‌شده است.