تأثير احساس امنيت بر سلامت اجتماعي شهروندان (مورد مطالعه: شهروندان بالاي 18 سال مناطق شهري مشهد)

عملكرد افراد جامعه از طريق رفتارها و اعمال انسجام بخش، انطباق پذير، پذيرش، سهم داشت و شكوفايي باعث ارتقاي كيفيت زندگي مي‌گردد كه سلامت اجتماعي را توليد مي‌كند. اين شاخص ناشي از متغير لازمي به نام افزايش احساس امنيت در جامعه منجر به توانمندسازي كيفيت زندگي مي‌گردد. هدف پژوهش حاضر رابطه بين احساس امنيت با سلامت اجتماعي است كه در سطح تحليل خرد ناشي از تعاملات متقابل بين افراد احساس امنيت مبتني بر آسايش، آرامش و سلامت با تكيه بر عناصري جمعي چون انسجام، انطباق، مشاركت، پذيرش و شكوفايي در جامعه توليد مي گردد. از روش كمي مبتني بر پيمايش از نوع توصيفي و همبستگي با استفاده از ابزار پرسشنامه استاندارد شده (سلامت اجتماعي) و محقق ساخته (احساس امنيت) در بين شهروندان بالاي 18 سال مناطق شهري مشهد و انتخاب 760 نمونه با استفاده از نمونه‌گيري متناسب با حجم استفاده ‌شده است. نتايج توصيفي بيانگر اين بوده كه ميانگين متغيرهاي احساس امنيت و سلامت اجتماعي در حد متوسط به دست آمده است. نتايج رگرسيون نشان داده كه به ترتيب مقادير ضريب تعيين‌شده مولفه هاي احساس امنيت قضايي انتظامي، اقتصادي، فكري سياسي، عاطفي و رواني،جاني، ارتباطي، شهري و محله‌اي، هويتي و ديني و اخلاقي به ترتيب بيشترين اثر را بر سلامت اجتماعي داشته اند؛ به‌طوري‌كه در حدود 43 درصد متغير احساس امنيت متغير سلامت اجتماعي را پيش بيني مي كند؛ بنابراين در راستاي ارتقاء احساس امنيت مي‌توان از طريق ايجاد شناسايي پليس شهروند محور حل معضلات مناطق حاشيه‌نشين و... سلامت اجتماعي شهروندان را افزايش داد.