كليدواژه :
صبر , معنويت درماني , سوگ , رشد پس از ضربه
چكيده فارسي :
هر فردي در زندگي فقدان عزيز و سوگ را تجربه ميكند. از آنجا كه طي نشدن دوران سوگواري بهطور طبيعي باعث كاهش عملكرد فـردي و اجتمـاعي افراد ميشود، تلاشهاي زيادي براي شناخت فنون و مهارتهـاي گذر از سوگ صورت گرفته است. در اين بين، مذهب و معنويت نقـش درمـانگرانـه و پيشگيرانۀ بسياري دارد. هدف از اين پژوهش شناخت تأثير معنويت (روش صبر) بر كاهشِ آثار سوگ و رشدِ پس از ضربه در خانوادههاي مصيبت ديده است. در اين تحقيق از مطالعۀ نيمهآزمايشي (پيشآزمون و پسآزمون با گروه كنترل) استفاده شد. آزمودنيها 20 نفر بودند كه از بين خانوادههاي سوگوارِ تحت پوششِ كميتۀ امداد امام خميني(ره) استان تهران انتخاب شدند و بهطور تصادفي در دو گروه آزمايشي و كنترل قرار گرفتند. براي گروه آزمايش جلسات آموزشيِ صبر برگرفته از معنويتدرماني در 8 جلسۀ 1ساعته، بهصورت يك روز در هفته برگزار شد. ابزار مورد استفاده براي جمعآوري اطلاعات سياهۀ آثارِ سوگِ هوگان و پرسشنامۀ رشد پس از ضربه بود. نتايج نشان داد گروه آزمايشي كه در جلسات آموزشي صبر شركت داشتند در مقايسه با گروه كنترل به ميزان معنيداري كاهشِ آثار سوگ را نشان دادند. همچنين، آموزش روش صبر بر تمامي زيرمقياسهاي آثار سوگ شامل رشد شخصي، نااميدي، خشم و سرزنش، وحشتزدگي، درهمريختگي و كنارهگيري مؤثر است.همچنين، كساني كه در گروه آزمايشي شركت داشتند نسبت به گروه كنترل رشدِ پس از ضربه را نشان دادند. بنابراين، آموزش صبر بر تمامي زيرمقياسهاي رشدِ پس از ضربه شامل شيوههاي جديد، ارتباط با ديگران، قدرت شخصي، ارزش زندگي و تغيير معنوي مؤثر است. با توجه به اينكه روش صبر ميتواند تأثير مثبت و سازندهاي بر كاهش آثار سوگ و رشد پس از ضربه بگذارد و با توجه به اينكه اين روش مبتني بر الگوي اسلامي ـ ايراني است، لذا توسعۀ آن در بين مشاوران و بهكارگيري آن براي افراد سوگوار پيشنهاد ميشود.
چكيده لاتين :
Everybody experiences the loss of a dear person and grief in their lives. Since
missing a proper grieving time naturally reduces individual and social performance
of people, efforts have been made to find techniques and skills for passing through
grieving. Here, religion and spirituality have a great therapeutic and preventive role.
This research aims to study the effect of spirituality (patience method) on reducing
the impacts of grief and post-traumatic growth in disaster-stricken families. In this
research, the authors used quasi-experimental study (pre-test and post-test with
control group). There were 20 subjects who were selected from the grieving families
that were supported by the Imam Khomeini(Mm) Relief Committee of Tehran
province and were randomly assigned to experimental and control groups. For the
experimental group, the authors hold 8 one-hour-long training sessions of patience
on the basis of spiritual therapy one day a week. The tools of experiment were
Hogan Grief Reaction Checklist (HGRC) and post-traumatic growth questionnaire.
The results showed that the experimental group that participated in the training
sessions of patience showed a significant reduction in the effects of grieving in
comparison with the control group. Moreover, teaching patience method is effective
on all the subscales of the grief effects including personal growth, frustration, anger
and blame, panic, confusion, and withdrawal. Also, those who participated in the
experimental group showed a more post-traumatic growth in comparison with the
control group. Therefore, patience training is effective on all post-traumatic growth
subscales including new practices, communication with others, personal strength,
value of life, and spiritual change. Considering that patience method can have a
positive and constructive effect on reducing the effects of grief and post-traumatic
growth, and considering that this method is based on the Islamic-Iranian model, the
authors suggest it to be developed among advisors and to be used for grieving
people.
