پديدارشناسي مكان در عكاسي مكان‌نگاري نوين

اين پژوهش با رويكرد پديدارشناسي مكان به بررسي مكان در دوران معاصر كه توسط هنرمندان عكاسي مكان‌نگاري نوين به تصوير كشيده شده، مي‌پردازد. اين شيوه عكاسي در پي گسترش شهرنشيني و تصرف انسان در فضاهاي بكر طبيعت، توانست واقعيت هايي را درباره تخريب زمين آشكار سازد و جايگاه خود را به عنوان عكاسي جسورانه به رخ كشد. اين پژوهش با توجه به ضرورت وجود و شناخت اين شيوه از عكاسي در هنر معاصر، در پي پاسخ به ويژگي‌هاي مكان در اين سبك از عكاسي با استفاده از چهارچوب نظري پديدارشناسي مكان از ديدگاه نوربرگ شولتز، با اين فرض كه اين شيوه عكاسي با نگاه انتقادي به محيط زيست نگاه پديدارشناسانه داشته، معاني جديدي از آن را ارائه كرده است. اين پژوهش به روش تحليلي و توصيفي، به كشف اين معاني ميپردازد. به نظر مي‌رسد مكان‌نگاري نوين در عكاسي همچون انعكاسي از بي‌هويتي و روح مكان در دوران معاصر است و هنرمندان با ثبت مكان انسان معاصر با كنكاش در تخريب محيط زيست، هنر عكاسي را به تاريخ مكان پيوند داده‌اند.