بررسي اثرات پخش سيلاب بر شاخص هاي پوشش گياهي در مراتع پشتكوه كياسر ساري

يكي از راه حل هاي مناسب و كارآمـد براي بهينه سازي استفاده از رواناب به ويژه در مناطق خشك و نيمه خشك، استفاده از شبكه هاي پخش سيلاب مي باشد كه ضمن كاهش خسارات ناشي از سيـل، در افزايش حجــم سفره آب زيرزميني و احيــاي مراتع مؤثر است. در اين پژوهـش اثرات پخش سيلاب بر روي تركيب گونه اي و گروه هاي گياهي در مراتع پشتكوه كياسر ساري واقع در استان مازندران مورد مطالعه قرار گرفت. به اين منظور نمونه گيري پوشش گياهي در مناطق پخش سيلاب، قرق و عدم پخش سيلاب (چراي دام) انجام شد. نمونه گـيري در نقاط معـرف و همگن هر يك از مناطق به صورت تصادفي منظم و با ثبت درصد تاج پوشش گونه هاي گياهي در 90 قطعه يك متر مربعي انجام گرديد. نتايج نشان داد كه تعداد 53 گونه در منطقه پخش سيلاب و 43 گونه در قرق وجود داشته، در صورتي كه در منطقه عدم پخش سيلاب يا تحت چراي دام اين تعداد برابر 24 گونه بوده است. در بين تيره هاي گياهي مورد بررسي، پخش سيلاب موجب افزايش درصد تاج پوشش تيره هاي Brassicaceae، Poaceae و Fabaceae شد. به غير از گروه هاي گياهي همچون بوته ها و كاموفيت ها كه كاهش معني داري از پخش سيلاب نسبت به شاهد نشان دادند، مقايسه ساير گروه هاي گياهي نيز حاكي از افزايش درصد تاج پوشش آنها طي پخش سيلاب و قرق بود. تجزيه و تحليل چند متغيره نشان داد كه تركيب گونه اي و گروه هاي گياهي تحت تأثير عمليات پخش سيلاب و قرق بوده است به طوري كه گونه هاي مهم مرتعي مانند Agropyron elongatum و Onobrychis altissima بيش ترين پاسخ را به عمليات پخش سيلاب در منطقه داده اند. به طور كلي نتايج حاصل از اين مطالعه نشان داد كه عمليات پخش سيلاب، تأثير مثبتي بر شاخص هاي تركيب گونه اي و گروه هاي گياهي داشته است.