امكان سنجي جمع آوري آب باران در تيمارها و زمان هاي مختلف در آبخيز طالقان

جمع آوري باران در مناطق خشك و نيمه خشك با ريزحوضه روشي مناسب براي توليد محصول و مقابله با كم آبي است. امكان سنجي جمع آوري باران در آبخيز طالقان در ريزحوضه هايي با مساحت هاي 100، 25 و 6/25 مترمربع با سه تيمار ايجاد جوي و پشته، تراكم سطحي و شاهد در سال آبي 961395 بررسي شد. آزمايش به صورت ويژگي در قالب طرح بلوك كاملاً تصادفي با سه تكرار اجرا گرديد. پس از هر واقعه‌‌ي بارش در فصول مختلف، حجم رواناب جمع آوري شده مشخص گرديد. ارتباط بين مقدار و ضريب رواناب با ارتفاع بارش و آستانه‌ي بارش براي توليد رواناب مشخص گرديد. نتايج نشان دادند كه بارش هاي بهاري به ترتيب 62/5 و 65/4% بيش از بارش هاي زمستانه و پاييزي رواناب توليد كردند. همچنين متراكم كردن خاك سطحي باعث افزايش رواناب و ضريب آن به ترتيب به مقدار 17/3 و 19/8% نسبت به شاهد شد؛ افزون بر آن، تراكم خاك اندازه‌ي‌ ارتفاع بارش آستانه را به ميزان هفت درصد كاهش داد. درحالي‌كه مقدار و ضريب رواناب با ايجاد جوي و پشته‌ به ترتيب 22 و 20% كاهش يافت، اما بارش آستانه چهار درصد فزوني گرفت. مقدار رواناب و بارش آستانه در ريزحوضه‌هاي بزرگتر، كمتر از ريزحوضه هاي كوچكتر بود. در مجموع، استفاده از ريزحوضه هاي جمع آوري رواناب براي كاشتن گياهان در منطقه با تراكم خاك سطحي (افزايش هفت درصدي چگالي ظاهري خاك) قابل توصيه است، كه مساحت آن با توجه به نوع گياه تعيين مي شود.