مقايسۀ مدل‌هاي رگرسيون لجستيك، نسبت فراواني و انتروپي در پهنه‌بندي احتمال وقوع لغزش ترانشه‌هاي جادۀ جنگلي

پژوهش حاضر، به مقايسۀ كارايي سه مدل آماري رگرسيون لجستيك، نسبت فراواني و انتروپي در مدل‌سازي حساسيت به لغزش در ترانشه‌هاي جاده‌هاي جنگلي در حوزه‌هاي 24 و 25 (ملك‌رود و شن‌رود) در استان گيلان پرداخته است. بدين منظور جاده‌هاي دو حوزه پيمايش شد و 844 مورد لغزش از مساحت 0.14 تا 313.5 متر مربع شناسايي شد. 591 لغزش (70 درصد) به‌صورت تصادفي براي مدل‌سازي و 253 لغزش (30 درصد) براي اعتبارسنجي استفاده شدند. لايه‌هاي اطلاعاتي مؤثر بر لغزش تهيه و سپس نقشه‌هاي پهنه‌بندي حساسيت لغزش به سه روش يادشده شبيه‌سازي شد. نتايج نشان داد كه روش رگرسيون لجستيك با سطح زيرمنحني 74.6 درصد در مقايسه با مدل‌هاي نسبت فراواني با 68.2 درصد و انتروپي با 65.5 درصد، صحت بيشتري داشته است. همچنين براساس مدل رگرسيون لجستيك عوامل فاصله از گسل و شيب بيشترين تأثير را بر وقوع لغزش داشته‌اند. طبق نتايج مدل رگرسيون لجستيك ميزان جاده‌هاي موجود در مناطق لغزشي با خطر زياد و خيلي زياد، 4.32 كيلومتر مربع (43.25 درصد) بوده و 51.38 درصد از مساحت منطقۀ تحقيق نيز در اين طبقات قرار گرفته‌اند. نتايج حاكي از آن است كه با وجود در نظر نگرفتن وضعيت روسازي در پژوهش حاضر، درصد زيادي از جاده‌هاي موجود در معرض فروپاشي ترانشه‌ها قرار داشته و به بودجۀ مناسب براي عمليات نياز دارند كه با توجه به رويكرد جديد توقف بهره‌برداري و درآمدزا نبودن طرح‌هاي جايگزين حفاظتي، نشان‌دهندۀ خطر بزرگي براي تأسيسات مهندسي جنگل است.