اثربخشي درمان متمركز بر شفقت بر ميزان تاب‌آوري و اميد به زندگي افراد مبتلابه ديابت نوع 2

زمينه: مطالعات متعددي به بررسي اثربخشي درمان متمركز بر شفقت، تاب آوري و اميد به زندگي پرداخته اند. اما پژوهشي كه به بررسي اثربخشي درمان متمركز بر شفقت بر ميزان تاب‌آوري و اميد به زندگي افراد مبتلابه ديابت نوع 2 پرداخته باشد مغفول مانده است. هدف: تعيين اثربخشي درمان متمركز بر شفقت بر ميزان تاب‌آوري و اميد به زندگي افراد مبتلابه ديابت نوع 2 بود. روش: پژوهش از نوع نيمه آزمايشي با طرح پيش‌آزمون، پس‌آزمون و گروه گواه بود. جامعه آماري را در اين پژوهش كليه بيماران مبتلابه ديابت نوع دو تشكيل مي‌دادند كه در سال 1398 به مركز مشاوره روان يار مراجعه كرده بودند. حجم نمونه پژوهش حاضر شامل 30 نفر كه 15 نفر گروه آزمايش و 15 نفر گروه گواه با روش نمونه‌گيري در دسترس در نظر گرفته شد. ابزار مورد استفاده طرح درماني گيلبرت (2014)، مقياس اميدواري اشنايدر (1991) و مقياس تاب‌آوري كونور ديويدسون (2003) بود. داده‌ها با تحليل كوواريانس چند متغيره تحليل شد. يافته ها: درمان متمركز بر شفقت بر ميزان تاب‌آوري و اميد به زندگي افراد مبتلا به ديابت نوع دو تأثير معنادار داشت (P 0/05). نتيجه گيري: بيماراني كه در جلسات درماني متمركز بر شفقت شركت كرده بودند تاب‌آوري بيشتر و اميد به زندگي بيشتري داشتند.