تبيين ارتباط دوسويۀ ادراك منظر و مشاركت در فرآيند توسعۀ منظر مشاركتي

بيان مسئله: برقراري ارتباط ميان انسان و محيط اطرافش از گذشته‌هاي دور، به عنوان امري اجتناب‌ناپذير، در زندگي انسان و تأمين نيازهاي مادي و معنوي او نقشي اساسي داشته است. اين تعامل در دوره‌هاي مختلف و در مناظر گوناگون به نمايش گذاشته ‌شده و سبب تقويت فرهنگ مردم هر كشور مي‌شود. همچنين، اين تعامل محيط و منظر به كمك ادراك و مشاركت نقش مهمي در بهبود ابعاد كيفي منظر دارد و سعي بر آن شده است كه ارتقاي آن از طريق منظر مشاركتي ممكن شود.هدف: اين پژوهش در پي بررسي ويژگي‌هاي ادراك از مناظر شهري و مشاركتي و ارائۀ فاكتورهاي تطبيقي ادراك منظر و حوزۀ مشاركت است.روش تحقيق: اين پژوهش كه در آن، تلفيق روش‌هاي تحليل محتوا و مقايسۀ تطبيقي استفاده شده است، ابتدا در پي استدلال در زمينۀ ادراك و مشاركت، سپس به دنبال شيوه‌هاي به‌كارگيري روش تطبيقي در منظر مشاركتي است. بخش نخست اين مقاله به مباحث نظري در زمينۀ ادراك و مشاركت به صورت تحليل محتوا اختصاص دارد كه با استفاده از راهبردهاي كيفي در بستر استدلال منطقي ميسر شده است و سپس با استفاده از روش تحليلي تطبيقي بررسي اشتراكات فاكتورهاي ادراك و مشاركت مي‌پردازد.نتيجه‌گيري: ادراك منظر به عواملي همچون فضاييبصري، عملكردي و بصريرفتاري وابسته است و مشاركت به نظريۀ مشاركتي،گسترۀ چندسطحي، الگو و نردبان مشاركتي بستگي دارد. به كمك همين تعاريف در اين مقاله مدل مفهومي ارائه شده است كه نمايانگر ارتباط دوسويه بين فاكتورهاي ادراك منظر و مشاركت است. نتايج نشان مي‌دهد برآيند متقابل فاكتورها به‌واسطه اعتماد فردي، تعميم‌يافته و نهادي در توسعه و شكل‌گيري فرآيند منظر مشاركتي مؤثر است. در انتها الگوي طراحي منظر مشاركتي با بهره‌گيري از نظر متخصصين ارائه شده است.