مقايسه تأثير برنامه تمريني ايروبيك و بازي‌ درماني بر مهارت ‌هاي هماهنگي و چابكي كودكان مبتلا به اختلال ‏نقص توجه و بيش فعالي

هدف: اختلال نقص توجه و بيش فعالي شايع ‌ترين اختلال عصبي رفتاري دوران كودكي به شمار مي ‌رود و كودكان مبتلا به اختلال نقص توجه و بيش فعالي در فاكتورهايي همچون هماهنگي حركتي و چابكي ضعف دارند، لذا هدف اين تحقيق مقايسه تأثير برنامه تمريني ايروبيك و بازي ‌درماني گروهي بر مهارت ‌هاي هماهنگي و چابكي كودكان مبتلا به اختلال نقص توجه و بيش فعالي بود. روش بررسي: در اين پژوهش ۲۶ كودك (۴ دختر و ۲۲ پسر) مبتلا به اختلال نقص توجه و بيش فعالي به صورت تصادفي در  گروه هاي تجربي (گروه ايروبيك و گروه بازي درماني گروهي) و  گروه كنترل مورد مطالعه قرار گرفتند.  گروه ايروبيك ( 9كودك، وزن(كيلوگرم) 12/3±24/2، سن 2/1±7/9 سال و قد 3±126سانتي متر) و گروه بازي ‌درماني گروهي (9كودك، وزن(كيلوگرم) 9/2±23/8، سن 1/9±7/3 سال و قد 2±121سانتي متر) بودند. گروه‌ هاي تجربي هر يك ۸ هفته، هر هفته ۳ جلسه و هر جلسه ۶۰ – ۴۵ دقيقه، تحت مداخله ي برنامه ي تمريني ايروبيك و بازي ‌درماني گروهي قرار گرفتند. گروه كنترل (8كودك، وزن(كيلوگرم) 6/4±25/4،سن 2±8 سال و قد 3±127سانتي متر) در اين مدت هيچ فعاليت خاصي انجام ندادند. هماهنگي اندام فوقاني، هماهنگي دوطرفه اندام‌ ها و چابكي هر سه گروه به ترتيب با خرده آزمون شماره ۵ مقياس مهارت ‌هاي حركتي برونينگز ازرتسكي، خرده آزمون شماره ۳ مقياس مهارت ‌هاي حركتي برونينگز ازرتسكي و آزمون زيگزاگ در ابتدا و انتهاي پژوهش مورد ارزيابي واقع شدند. جهت تجزيه و تحليل داده ها از روش آناليز واريانس با اندازه هاي تكراري در سطح خطاي پنج درصد استفاده شد (0/05 p). يافته ‌ها: نتايج تحقيق نشان داد كه بازي درماني باعث ايجاد افزايش معنادار در هماهنگي اندام فوقاني p 0/001)) و هماهنگي دوطرفه (p 0/001) و چابكي (p 0/001) كودكان بوده است. تمرينات ايروبيك هماهنگي اندام فوقاني (p 0/001) و هماهنگي دوطرفه (p 0/001) را به طور معناداري افزايش و چابكي را به طور معناداري كاهش داد .(p 0/001) به علاوه در كودكان گروه بازي درماني نسبت به گروه ايروبيك هماهنگي اندام فوقاني و هماهنگي دوطرفه و چابكي به طور معناداري بيشتر بود (p 0/001). در گروه كنترل نيز  تغييراتي در هماهنگي اندام فوقاني(p=0/621) و چابكي (P=0/590) مشاهده نشد و هماهنگي دوطرفه به طور معناداري كاهش يافت (P=0/002). نتيجه‌ گيري: در تحقيق حاضر با اينكه بازي‌ درماني گروهي نسبت به ورزش ايروبيك تاثير بيشتري بر بهبود مهارت‌ هاي هماهنگي اندام فوقاني و هماهنگي دوطرفه اندام ها و چابكي داشت. بنابراين استفاده از تمرينات بازي‌ درماني گروهي به درمانگران و متخصصان روانشناسي پيشنهاد مي شود.