تحليلي بر تأثيرات جنگ سرد و نظام دوقطبي بر روابط ايران و عراق در دوره پهلوي دوم

با پايان يافتن جنگ دوم جهاني، دگرگوني هاي عمده‌اي در روابط بين المللي بوجود آمد و زمينه‌هاي شكل‌گيري نظام دو قطبي فراهم گرديد. آمريكا و شوروي به عنوان رهبران دو بلوك شرق و غرب، دريك رقابت همه جانبه مقابل يكديگر قرار گرفتند. خاورميانه نيز يكي از مناطق رقابت دو ابرقدرت بود. ابرقدرت‌ها در دوران جنـگ سـرد تـلاش كردنـد بـا عضوگيري از ميان كشورهاي منطقه خاورميانه، اهداف خود را دنبال نمايند. دولتهاي منطقه از جمله ايران و عراق نيز بـا پيوستن بـه يكـي از دو ابرقدرت عملاً در يكي از اين دو اردوگاه قرارگرفتند. رهبران دو بلوك همچنانكه خود را متعهـد بـه حمايت از متحدان منطقه‌اي خود مي‌دانستند، در مقابل انتظـار دنباله‌روي آنها از سياست‌هاي خود را داشتند، بر اين اساس مديريت اوضاع، عملاً در دست ابرقدرت‌ها بود، و اقدامات متحدان منطقه‌اي، صرفاً در راستاي منافع آن كشورها دنبال مي‌شد. بنابراين روابط و مناسبات كشورهاي ضعيف با يكديگر به اراده و خواست كشورهاي بزرگ، هدايت وكنترل مي‌شد و آنها را از هم دور يا نزديك مي كرد، به گونه‌اي كه اين كشورها در چهارچوب منافع قدرتهاي مسلط، با يكديگر به منازعه پرداخته و درگير جنگ نيابتي مي‌شدند. در پژوهش پيش‌روي با تكيه بر روش توصيف همراه با تحليل و گردآوري اطلاعات به شيوه كتابخانه‌اي تأثيرات جنگ سرد بر روابط ايران و عراق بررسي و تحليل شده است.