اثرات شيلاجيت بر مقادير سايتوكين‌هاي پيش‌التهابي و ضدالتهابي در كوليت اولسراتيو ناشي از اسيد استيك در موش‌هاي صحرايي نر

مقدمه: ميزان سايتوكين‌هايي مثل IL-13, IL-4, IL-1B, TNF-α و IL-10 در كولون افراد مبتلا به كوليت اولسرلتيو نسبت به افراد سالم تغيير مي‌كنند. مطالعات قبلي نشان مي‌دهند كه شيلاجيت كوليت اولسراتيو را بهبود بخشيده، بنابراين اين احتمال داده شد كه شيلاجيت با تأثير بر ميزان سايتوكين توانسته كوليت اولسراتيو را بهبود بخشد. هدف: هدف مطالعه حاضر بررسي اثرات شيلاجيت بر ميزان IL13, IL-4, IL-1B, TNF-αو IL-10 در كوليت اولسراتيو مي‌باشد. روش بررسي: در اين مطالعه‌ي تجربي، 49 سر موش صحرايي آزمايشگاهي سفيد جنس نر با وزن 250-180گرم به طور تصادفي به 7 گروه تقسيم شدند كه شامل گروه‌هاي شم، كوليت اولسراتيو، حلال خوراكي، شيلاجيت خوراكي، سولفاسالازين، حلال داخل مقعدي، شيلاجيت داخل مقعدي بودند. براي ايجاد كوليت اولسراتيو 2 سي سي اسيد استيك (4 درصد) به روش تنقيه تجويز شد. 4 روز پس از ايجاد كوليت، به مدت 4 روز شيلاجيت با دوز 250 ميلي‌گرم بر كيلوگرم به صورت گاواژ و يا تنقيه، سولفاسالازين با دوز 250 ميلي‌گرم بر كيلوگرم به شكل گاواژ تجويز شد. نتايج: گروه شيلاجيت خوراكي IL-13, IL-10 را افزايش و IL-1β , TNF-α را كاهش داد. شيلاجيت ميزان IL-4 IL-13, IL-10, TNF-α را به مقادير نرمال در گروه شم نزديك كرد. نتيجه‌گيري: با توجه به اينكه نسبت وزن روده به وزن بدن حيوان در گروه‌هاي شيلاجيت نسبت به گروه سولفاسالازين كمتر بود مي‌توان نتيجه گرفت كه شيلاجيت با تغيير مناسب‌تر در مقادير سايتوكين‌ها در مقايسه با سولفاسالازين توانسته است التهاب را بيشتر كاهش دهد.