اثربخشي درمان پذيرش و تعهد بر رضايت زناشويي با نقش تعديل كنندگي ويژگي هاي شخصيت

The Effectiveness of Acceptance and Commitment Therapy on Marital Satisfaction with the Role Of Moderating Personality Traits

زمينه و هدف: مرور پژوهش ها نشان مي دهد كه درمان پذيرش و تعهد بر رضايت زناشويي موثر است اما تعيين نقش ويژگي هاي شخصيت در تعديل اين اثر مغفول مانده است، از اين رو پژوهش حاضر با هدف تعيين اثربخشي درمان پذيرش و تعهد بر رضايت زناشويي با نقش تعديل كنندگي ويژگي هاي شخصيت انجام شد. روش بررسي: روش پژوهش از نوع نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون-پس آزمون با گروه كنترل بود. از جامعه آماري مراجعه كنندگان متاهل مراكز مشاوره شهر تهران، تعداد 30 نفر به عنوان نمونه پژوهش به صورت در دسترس انتخاب شدند و به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش (15 نفر) و گروه كنترل (15 نفر) قرار گرفتند. پرسشنامه هاي پژوهش شامل رضايت زناشويي انريچ (1989) و ويژگي هاي شخصيتي نئو (1998) بود. درمان پذيرش و تعهد به مدت 8 جلسه براي گروه آزمايش برگزار گرديد ولي گروه كنترل هيچ گونه آموزشي دريافت نكرد. بدين ترتيب داده هاي پژوهش جمع آوري و با استفاده از كواريانس تحليل شد. يافته ها: نتايج پس آزمون نشان از افزايش رضايت زناشويي گروه آزمايش داشت و تحليل روش بلوكي نشان داد كه درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر افزايش رضايت زناشويي با نقش تعديل كننده ويژگي‌هاي شخصيت تاثير معني داري داشته است (p≤0/05). نتيجه گيري: ويژگي هاي شخصيت نقش تعديل كننده معني داري در تاثير پذيرش و تعهد بر رضايت زناشويي داشت، مي توان در بهبود زندگي زناشويي با رويكرد پذيرش و تعهد بر ويژگي هاي شخصيت نيز توجه داشت

Background and Aim: Research shows that acceptance and commitment therapy is effective on marital satisfaction, but determining the role of personality traits in modulating this effect has been neglected, so the present study aims to determine the effectiveness of acceptance and commitment treatment It was performed on marital satisfaction with the moderating role of personality traits. Methods: The research method was quasi-experimental with pretest-posttest design with control group. From the statistical population of married clients of Tehran counseling centers, 30 people were selected as the available sample and randomly divided into two experimental groups (15 people) and control group (15 people). Research questionnaires included Enrich (1989) on marital satisfaction and Neo (1998) on personality traits. Acceptance and commitment treatment was held for 8 sessions for the experimental group but the control group did not receive any training. Thus, research data were collected and analyzed using covariance. Findings: Post-test results showed an increase in marital satisfaction of the experimental group and block method analysis showed that acceptance and commitment based therapy had a significant effect on increasing marital satisfaction with a modulating role of personality traits (p≤0.05). Conclusion: Personality traits had a significant moderating role in the effect of acceptance and commitment on marital satisfaction. It can also be considered in improving marital life with the approach of acceptance and commitment on personality traits.