ارزيابي و سنجش شاخص‌هاي پايداري اجتماعي و نقش آن در رضايتمندي ساكنين شهر نورآباد با استفاده از مدل‌سازي معادلات ساختاري

پايداري اجتماعي شهري درگرو تأمين رفاه نسبي، مشاركت شهروندان، تحقق عدالت اجتماعي، امنيت و افزايش بينش اجتماعي براي همه اعضاي جامعه است؛ كه دست‌يابي به آن از آرمان هاي مديريت شهري است. هدف اين پژوهش ارزيابي شاخص‌هاي پايداري اجتماعي و بررسي نقش اين متغير در رضايت‌مندي از زندگي در محلات شهر نورآباد است. حجم نمونه با بهره‌گيري از فرمول كوكران 382 برآورد و پايايي ابزار تحقيق با استفاده از آلفاي كرونباخ به مقدار 0.897 محاسبه شد كه نشان‌دهنده مطلوبيت ابزار پژوهش است. براي تجزيه ‌و تحليل توصيفي و استنباطي داده‌ها از آزمون آماري TTest و جهت تبيين و مدل‌سازي اثرات نيز از مدل‌سازي معادلات ساختاري در محيط نرم‌افزار هاي SPSS و AMOS استفاده گرديد. در ابتدا وضعيت پايداري اجتماعي با آزمون T تك نمونه‌اي بررسي گشت كه نتايج حاصل از اين آزمون حاكي از آن است كه وضعيت اكثر شاخص‌هاي پايداري اجتماعي در محدوده موردمطالعه در وضعيت قابل‌قبولي قرار ندارند و تمامي شاخص‌ها با ميانگين 2.63 پايين‌تر از حد متوسط اند. تحليل يافته‌هاي منتج از مدل‌سازي معادلات ساختاري بيانگر اين نكته است كه از بين شاخص‌هاي مورد سنجش پايداري اجتماعي عامل پياده مداري و سرزندگي شهري بيشترين بار عاملي را با وزن عاملي 78 /0 (با سطح معناداري بيش از 0.95) را دارا مي‌باشد. درنهايت مشخص شد كه بين پايداري اجتماعي و رضايت‌مندي ساكنين از محلات رابطه مستقيم و معناداري وجود دارد.