بررسي ارتباط انگيزه، راهبردهاي يادگيري زبان، تيپ شخصيتي و تفاوتهاي فردي با اهمال كاري تحصيلي دانشجويان رشته هاي پزشكي در يادگيري زبان انگليسي

مقدمه: اهمال كاري به هر نوع تاخير و تعلل داوطلبانه در انجام امري عليرغم اطلاع از پيامدهاي منفي آن اطلاق ميشود. عوامل متعددي بر اهمال كاري فراگيران در يادگيري زبان انگليسي تاثير دارند كه مطالعه حاضر به بررسي تاثير عواملي همچون انگيزه، راهبردهاي يادگيري زبان، تيپ شخصيتي، جنسيت، رشته تحصيلي، نوع واحد درسي زبان، مدرس و مقطع تحصيلي بر اهمال كاري در يادگيري زبان انگليسي توسط دانشجويان در دانشگاه علوم پزشكي شيراز مي پردازد. روش ها: جمع آوري داده هاي كمي از طريق پرسشنامه هاي اطلاعات عمومي، انگيزه، راهبردهاي يادگيري زبان، شخصيت ايسنك، و سنجش اهمال كاري از دانشجويان دانشگاه علوم پزشكي شيراز كه حداقل يك واحد درسي زبان انگليسي نيز داشته اند صورت پذيرفت و داده هاي از طريق نرم افزار SPSS  مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. يافته ها:  تنها همبستگي بين اهمال كاري و انگيزه بيروني معنادار بود اگر چه ميزان تاثير انگيزه بيروني بر اهمال كاري دانشجويان بسيار جزيي بود. ضمنا ميزان استفاده و آشنايي دانشجويان با راهبردهاي يادگيري زبان در سطح متوسط و ميزان اهمال كاري تحصيلي دانشجويان زياد ارزيابي شد. نتيجه گيري:  با توجه به نتايج حاصله مطالعات آينده بايد روي بررسي ديگر عوامل تاثير گذار بر اهمال كاري دانشجويان متمركز شود. از سوي ديگر از آنجاييكه ميزان آشنايي و استفاده دانشجويان از راهبردهاي يادگيري زبان در سطح متوسط ارزيابي شده پيشنهاد ميشود مدرسين استفاده عملي از راهبردهاي يادگيري زبان انگليسي را بعنوان يكي از مولفه هاي اصلي در بالا بردن كيفيت و كميت يادگيري در بين دانشجويان تشويق و ترويج نمايند.