تحليل نمودهاي اسطوره‎اي در رمان‌هاي معاصر فارسي از سال 1340 تا 1357 با تأكيد بر رمان سووشون

بازتاب اسطوره در داستان‎هاي معاصر فارسي الهام‌بخش و موجِد انسجام ساختاري حس نوستالژيك و انتقال بن‌مايه و تصاوير اسطوره‌اي زمينه‌ساز پيوند رمان با ميراث ارزشمند گذشته است؛ بدين ترتيب ظهور اساطير در داستان‎هاي معاصر فارسي و نقش آن در غناي اين آثار اهميتي ويژه دارد. درون‌مايه داستان‌هاي فارسي از دوره مشروطه به‌بعد، عمدتاً مباحث تاريخي و اجتماعي همراه با نگاهي پررنگ به جنبه‌هاي اسطوره‌اي بوده ‌است؛ اما كودتاي 28 مرداد و سركوب نهضت مردمي ملي شدن صنعت نفت در فضاي يأس‌آلود و منفعل ناشي از آن، و روي آوري به اسطوره و بازتاب آن در ادبيات داستاني فارسي نقطۀ عطفي در خلق رمان‌هاي اسطوره‌اي فارسي گرديد. در اين مقاله، سير انعكاس روايت اسطوره‌اي در برخي داستان‌هاي معاصر فارسي در دهه چهل و پنجاه با تأكيد بر رمان سووشون بررسي و تحليل شده ‌است. روايت اسطوره‌اي در دوره مورد بررسي بيشتر منعطف به رمان‌هاي تاريخي بوده‌ است؛ زيرا غلبۀ احساس شكست و سرخوردگي ناشي از سقوط دولت مصدق و ايجاد فضاي خفقان‎آور، رمان‌نويسان را به انعكاس گسترده اساطير و استفاده از زبان نمادين آن‌ها در داستان كشاند. روايت‎هاي اسطوره‌اي ملي در دورۀ مورد بررسي بيشتر معطوف به روايت‌هاي شاهنامه است.