مقايسه اثربخشي درمان گروهي تصميم‌گيري مجدد و چشم‌انداز زمان بر اعتماد ميان‌فردي، رغبت به ازدواج، ترس از صميمت و اميدواري در دختران بي‌اعتماد به جنس مقابل شهر بندرعباس

زمينه: بي اعتمادي دختران به جنس مخالف از عواملي است كه باعث به وجود آمدن مشكلاتي در زندگي دختران مي شود. مسئله اينست، اثربخشي درمان گروهي تصميم گيري مجدد و چشم انداز زمان بر متغيرهاي مختلفي تأييد شده است، اما تأثير اين دو درمان بر اعتماد ميان‌فردي، رغبت به ازدواج، ترس از صميميت و اميدواري در دختران بي‌اعتماد به جنس مقابل مغفول واقع شده است. هدف: مقايسه اثربخشي درمان گروهي تصميم‌گيري مجدد و چشم‌انداز زمان بر اعتماد ميان‌فردي، رغبت به ازدواج، ترس از صميميت و اميدواري در دختران بي‌اعتماد به جنس مقابل شهر بندرعباس بود. روش: پژوهش از نوع نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون و پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماري شامل دختران مجرد بي‌اعتماد به جنس مقابل شهر بندرعباس در سال 1397 بود. 51 نفر به شيوه‌ي نمونه‌گيري در دسترس به عنوان نمونه انتخاب و به‌صورت تصادفي در سه گروه آزمايش تصميم‌گيري مجدد، آزمايش چشم‌انداز زمان و گواه قرار گرفتند. ابزار پژوهش عبارتند از: پرسشنامه هاي اعتماد در روابط ميان‌فردي رمپل و هولمز (1986)، نسخه دانشجويي رغبت سنج ازدواج حيدري و همكاران (1382)، ترس از صميميت دسكاتنر و تلن (۱۹۹۱)، اميد ميلر ميلر و پاورز (1988)، درمان تصميم‌گيري مجدد كريميان و همكاران (1395) و درمان چشم‌انداز زمان زيمباردو، اسورد و اسورد (2012). تحليل داده ها با استفاده از آزمون آنكوا انجام شد. يافته ها: درمان گروهي تصميم گيري مجدد بر افزايش سطح قابليت اعتماد (p 0.01)، بر آمادگي به ازدواج (p 0.05)، بر نگرش به ازدواج (p 0.05)، بر اميدواري (p 0.01) و بر كاهش سطح ترس از صميمت (0/01p ) تأثير داشت. همچنين درمان گروهي چشم انداز زمان بر افزايش سطح قابليت اعتماد (p 0.01)، بر آمادگي به ازدواج (0/05 =p)، بر نگرش به ازدواج (p 0.05)، بر اميدواري (p 0.05) و بر كاهش سطح ترس از صميميت (p 0.01) تأثير داشت. نتيجه گيري: درمان گروهي چشم انداز زمان تأثير بيشتري نسبت به درمان گروهي تصميم گيري مجدد بر مؤلفه هاي اعتماد ميان‌فردي، مؤلفه هاي رغبت به ازدواج، ترس از صميميت و اميدواري داشت.