ارائه مدل ساختاري به منظور پيش بيني فرسودگي شغلي داوران حرفه‌اي فوتبال ايران بر اساس پنج عامل بزرگ شخصيت با ميانجي‌گري حرمت خود

زمينه: تحقيقات متعددي به بررسي رابطه ويژگي هاي شخصيتي و فرسودگي شغلي پرداخته اند. اما پژوهشي كه به ارائه مدل ساختاري به منظور پيش بيني فرسودگي شغلي داوران حرفه‌اي فوتبال ايران بر اساس پنج عامل بزرگ شخصيت با ميانجي گري حرمت خود پرداخته باشد مغفول مانده است. هدف: پژهش حاضر با هدف ارائه مدل ساختاري به منظور پيش بيني فرسودگي شغلي داوران حرفه‌اي فوتبال ايران بر اساس پنج عامل بزرگ شخصيت با ميانجي گري حرمت خود انجام شد. روش: پژوهش از نوع توصيفي و از نمونه طرح هاي همبستگي بود. جامعه آماري اين پژوهش كليه داوران مرد و زن فعال در ليگ هاي برتر و دسته اول فوتبال و فوتسال كشور در سال 1398 شامل 341 نفر (229 داور مرد و 112 داور زن) بود. نمونه برابر كل جامعه مورد مطالعه در نظر گرفته شد. براي سنجش متغير هاي پژوهش از پرسشنامه هاي فرسودگي شغلي مسلش (1981)، ويژگي هاي شخصيتي كاستا و مك كري (1986) و حرمت خود روزنبرگ (1965) استفاده شد. داده ها با استفاده از روش معادلات ساختاري تحليل شد. يافته ها: شاخص هاي نيكويي برازش، برازش مدل را با داده ها نشان داد، مسيرهاي مستقيم ويژگي هاي شخصيتي و حرمت خود به فرسودگي شغلي از لحاظ آماري معنا دار بود (0/01 P). بين ويژگي هاي شخصيتي با فرسودگي شغلي از طريق ميانجي گري حرمت خود نيز رابطه غير مستقيم معنا دار بود (0/01 P). نتيجه گيري: حرمت خود نقش ميانجي گري بين ويژگي هاي شخصيتي و فرسودگي شغلي دارد. لذا با مد نظر قرار دادن حرمت خود و ويژگي هاي شخصيتي مي‌توان نقش مؤثري در كاهش فرسودگي شغلي داوران و افزايش بهره وري در آنها داشت.