مدل يابي عوامل مؤثر بر تاب آوري خانوادۀ ايراني

زمينه: مطالعات متعددي به بررسي عوامل مؤثر بر تاب آوري خانواده پرداخته اند. اما پژوهشي كه به مدل يابي عوامل مؤثر بر تاب آوري خانوادۀ ايراني پرداخته باشد مغفول مانده است. هدف: پژوهش حاضر با هدف مدل يابي عوامل مؤثر بر تاب آوري خانواده ايراني انجام شد. روش: پژوهش حاضر پيمايشي از نوع همبستگي بود. جامعۀ آماري پژوهش شامل تمامي والدين شهر تهران در سال 1398 بودند. 309 نفر از والدين به روش نمونه گيري در دسترس و داوطلبانه به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزارهاي پژوهش حاضر شامل پرسشنامۀ محقق ساختۀ عوامل تاب آوري خانواده (1398) و مقياس تاب آوري خانوادۀ سيكسبي (2005) بود. تحليل داده ها با استفاده از روش تحليل مسير انجام شد. يافته ها: نظام باورها، منابع بيروني، و ساختار خانواده به صورت مستقيم و ويژگي هاي شخصيتي و مهارت ها به صورت غيرمستقيم بر تاب آوري خانواده مؤثر بودند (0/05 P). نتيجه گيري: ساختار خانواده متضمن مفاهيمي نظير صميميت، همكاري، و توافق است كه تاب آوري خانواده را در بحران ها افزايش مي دهد.