مقايسه اثربخشي درمان متمركز بر شفقت و واقعيت درماني بر ناگويي هيجاني در مددجويان مرد زنداني

زمينه: مطالعات مختلفي اثربخشي درمان متمركز برشفقت و واقعيت درماني را در بهبود شاخص هاي سلامت روان مراجعان با مشكلات گوناگون تأييد نموده اند، اما مطالعه اي كه به مقايسه اثربخشي درمان متمركز بر شفقت و واقعيت درماني بر ناگويي هيجاني مددجويان مرد زنداني پرداخته باشد، مغفول مانده است. هدف: اين پژوهش با هدف مقايسه اثربخشي درمان متمركز بر شفقت و واقعيت درماني بر ناگويي هيجاني در مددجويان مرد زنداني انجام شد. روش: اين پژوهش از نوع شبه آزمايشي و با بهره گيري از طرح پيش آزمون - پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه پژوهش حاضر را تمامي مددجويان مرد زندان شهرستان اليگودرز در سال 1398 تشكيل دادند كه تعداد آنها 209 نفر بود. نمونه 45 نفر از زندانيان بودند كه به شيوه هدفمند انتخاب و با گمارش تصادفي در سه گروه شامل دو گروه آزمايش و يك گروه گواه (هر گروه 15 نفر) قرار گرفتند. ابزار پژوهش مقياس ناگويي هيجاني تورنتو (بگبي، پاركر و تايلر، 1994) بود. گروه آزمايشي اول، درمان متمركز برشفقت (گيلبرت، 2010؛ 2014) و گروه آزمايشي دوم، واقعيت درماني (ووبلدينگ، 2013) را در 8 جلسه 90 دقيقه اي دريافت كردند. آزمودني هاي گروه گواه تا پايان فرآيند پژوهش مداخله اي دريافت ننمودند. براي تحليل داده ها از تحليل كوواريانس تك متغيري و آزمون تعقيبي بونفروني استفاده گرديد. يافته ها: نتايج حاكي از آن بود كه هر دو مداخله درماني در بهبود ناگويي هيجاني در گروه هاي آزمايش مؤثر واقع شدند (0/01 p). همچنين بين اثربخشي درمان متمركز برشفقت و واقعيت درماني تفاوت معني‌داري وجود نداشت و هر دو مداخله اثربخشي يكساني داشتند (0/05 p). نتيجه گيري: نتايج اين پژوهش، حمايت تجربي مناسبي را براي درمان متمركز برشفقت و واقعيت درماني فراهم مي آورد. پيشنهاد مي گردد روانشناسان و مشاوران شاغل در زندان ها، از اين دو رويكرد در جهت ارتقاء سلامت روان زندانيان استفاده نمايند.