تاثير هشت هفته تمرين مقاومتي بالاتنه، پايين تنه و تركيبي بر سطوح سرمي آديپونكتين، هموسيستئين و مقاومت به انسولين زنان سالم غيرفعال

مقدمه و اهداف افزايش هموسيستئين و مقاومت به انسولين و كاهش آديپونكتين از عوامل خطر بيماري هاي قلبيعروقي و متابوليكي مي باشد. يكي از مداخلات درماني موثر براي كاهش اين فاكتورهاي خطر انجام تمرينات ورزشي منظم است. هدف از پژوهش حاضر، بررسي تاثير 8 هفته تمرين مقاومتي بالاتنه، پايين تنه و تركيبي بر غلطت آديپونكتين، هموسيستئين و مقاومت به انسولين دانشجويان زنان سالم تمرين نكرده بود. مواد و روش‌ها 56 زن سالم (سن:3±21 سال، وزن 5±60 كيلو گرم، قد 5±160 سانتي متر، شاخص توده بدن (BMI) 5/3±5/21 كيلوگرم ﺑﺮ متر مربع) داوطلبانه در مطالعه حاضر شركت نمودند. بعد از دو جلسه آشنايي و تعيين قدرت بيشينه آزمودني ها به طور تصادفي به چهار گروه مقاومتي بالاتنه، مقاومتي پايين تنه، تركيبي (بالاتنه و پايي تنه) و كنترل تقسيم شدند. گروه هاي تمريني به مدت 8 هفته، سه جلسه در هفته، 6 حركت مقاومتي براي بالا تنه، پايين تنه، تركيب بالاتنه و پايين تنه را اجرا نمودند. نمونه هاي خون براي اندازه گيري آديپونكتين، هموسيستئين و مقاومت به انسولين قبل، بعد از چهار هفته و در پايان دوره تمرين گرفته شد. يافته‌ها نشان داده شد كه  سطوح آديپونكتين بعد از 8 هفته تمرين مقاومتي بالاتنه، پايين تنه و تركيبي افزايش معنادار داشت. بيشترين افزايش در گروه تمريني پايين تنه و كمترين افزايش در گروه تمريني بالاتنه بود. همچنين، سطوح هموسيستئين در گروه مقاومتي پايين تنه و تركيبي كاهش معناداري يافت. شاخص مقاومت به انسولين نيز در گروه هاي تمريني پايين تنه و تركيبي كاهش معناداري يافت. نتيجه‌ گيري انجام 8 هفته تمرين مقاومتي بالاتنه، پايين تنه و تركيبي افزايش معناداري در سطوح آديپونكتين و كاهش معناداري در سطوح مقاومت به انسولين و هموسيستئين زنان سالم تمرين نكرده ايجاد مي كند كه اين تغييرات به طور مستقيم به توده عضلاني درگير و طول تمرين بستگي دارد؛ به عبارتي ديگر، هرچه توده عضلاني بيشتري در مدت طولاني به كار گرفته شود، احتمالا از مزاياي بيشتري در رابطه با افزايش آديپونكتين سرم و كاهش مقاومت به انسولين و كاهش هموسيستئين و در كل كاهش فاكتورهاي خطر ابتلا به بيماري هاي قلبيعروقي و متابوليك مي توان بهره برد.