مطالعه اثربخشي هشت هفته تمرينات اصلاحي در محيط آب، بر تعادل ايستا و نيمه‌پوياي مردان مبتلا به سندرم متقاطع فوقاني (رويكرد جاندا)

مقدمه و اهداف سندرم متقاطع فوقاني، نوعي اختلال اسكلتي–عضلاني در اندام فوقاني است كه منجر به دفورميتي‌هايي چون سربه جلو، شانه گرد و كايفوز مي‌شود. هدف از مطالعه حاضر، بررسي اثر هشت هفته تمرينات اصلاحي جامع در محيط آب بر تعادل ايستا و نيمه پويا در مردان مبتلا به سندرم متقاطع فوقاني بود. مواد و روش ها در مطالعه كارآزمايي‌باليني كنترل شده تصادفي حاضر، پس از غربالگري، 30 دانشجوي داراي سندرم به صورت هدفمند انتخاب شدند و تصادفاً در دو گروه تجربي (14 نفر) و كنترل (16 نفر) قرار گرفتند. قبل و پس از مداخله، تعادل ايستا و نيمه پويا با دستگاه بايودكس، زواياي سربه جلو و شانه گرد با عكس برداري و زاويه كايفوز به وسيله خط‌ كش منعطف، اندازه‌ گيري شد. داده‌ها با نرم افزار SPSS نسخه 20 تحليل گرديد و سطح معناداري 0/05 در نظر گرفته شد. جهت مقايسه درون‌گروهي از آزمون t زوجي و جهت مقايسه اختلاف ميانگينهاي بين‌ گروهي از آزمون tمستقل استفاده گرديد. يافته ها يافته ها نشان داد تمرينات در گروه تجربي در افزايش ميزان تعادل ايستا (0/005=P) و نيمه پويا (0/002=P) (ثبات كلي)، همچنين افزايش تعادل ايستا (0/001=P) و نيمه پويا (0/003=P) در سطح قداميخلفي، اثر معناداري داشته است، اما در تعادل ايستا (0/72=P) و نيمه پويا (0/42=P) جانبي (ثبات جانبي) تاثير معناداري نداشته است. نتيجه گيري در مطالعه حاضر، تمركز پروتكل تمرينات اصلاحي بر اصلاح پاسچر و تاثير آن بر افزايش تعادل اين افراد بوده است. پس از اصلاح ناهنجاري‌ها مشاهده گرديد كه ثبات كلي و ثبات قداميخلفي بهبود يافته است؛ بنابراين مي توان اين پروتكل اصلاحي را به عنوان روشي مؤثر، جهت بهبود پاسچر و افزايش تعادل در افراد مبتلا به سندرم متقاطع فوقاني به متخصصين توصيه نمود.