الگوهاي تربيت شخصيت در آموزش معماري: تطبيق رويكردهاي رايج با نگرش اسلامي

هدف: هدف در اين تحقيق، دستيابي به الگوهاي نظري پايه بومي و اسلامي براي تربيت شخصيت معمار و ارزيابي امكان بهره‌گيري از شيوه‌هاي متداول براي اهداف اسلامي بود. روش: پژوهش حاضر بر اساس روش تحقيق چندموردي به بحث تربيت «شخصيت» نوشاگرد معماري پرداخته است؛ بدين صورت كه با استفاده از نقشه‌هاي تحليل موقعيتي عرصه‌هاي اجتماعي به تحليل گفتمانهاي موجود در ادبيات آموزش معاري پرداخته شده است. از بين مدلهاي موجود بررسي شخصيت، مدل پنج‌گانه كاستا و مك‌كرا استفاده شده است. يافته‌ها: در مجموع، چهار قطب در شخصيت معمار مشخص شد: «ظهور فرديت»؛ «خودشكوفايي»؛ «وجدان اجتماعي» و «مسئوليت اجتماعي» كه بر اساس آنها، چهار هدف تربيتي تعريف شد: تربيت خودشكوفايي دروني براي ظهور بيروني فرديت؛ تربيت وجدان اجتماعي دروني براي ظهور شخصيت مسئول اجتماعي؛ تربيت خودشكوفايي دروني براي ظهور شخصيت مسئول اجتماعي؛ تربيت وجدان اجتماعي دروني براي ظهور بيروني فرديت. در حوزه اسلامي، موضوعات مربوط به مسئوليت اجتماعي بر خلاف رويكردهاي رايج معماري(برگرفته از غرب) اصالت دارد. نتيجه‌گيري: رويكرد به آموزش فطري و كاربست نگرش اسلامي مذكور در آموزش معماري به صورت تلاش براي حذف رقابتهاي بين دانشجويان براي خودنمايي و برتر بودن در ميان هم‌گروهان و نيز اينكه بتوان خودشكوفايي را دستمايه توليد شخصيت مسئول اجتماعي قرار داد، قابل توصيه است.