برنامه ريزي بيوفيليك رويكردي جديد در راستاي دستيابي به زيست پذيري در شهرهاي جديد ايران ( نمونه موردي : شهر جديد هشتگرد )

اصطلاح بيوفيليا اولين بار توسط اريك فرم در سال ۱۹۶۴ ميلادي براي توصيف گرايش رواني مجذوب شدن نسبت به تمام چيزهاي زنده و زندگي بخش استفاده شده است. اين واژه از لحاظ لغوي يك اسم است كه در سال ۱۹۷۹ ميلادي وارد لغت نامهMerriam Websterشده و به معناي توانايي فطري بشر براي ارتباط برقرار كردن و وابستگي صميمانه با انواع ديگر زندگي و موجودات در طبيعت مي‌باشد. با توجه به اين‌كه خصوصيات كلي شهر زيست‌پذير به صورت مباني نظري در پژوهش‌هاي مختلف تحت بررسي است، اكنون ما برآنيم كه به تبيين معيارهاي زيست‌پذيري بر اساس برنامه‌ريزي بيوفيليك و با توجه به شرايط بومي در شهرهاي جديد ايران بپردازيم. از آنجا كه مباحث زيست‌پذيري و برنامه‌ريزي بيوفيليك در ادبيات غرب مطرح گرديده و شرايط و ويژگي‌هاي مختص به مكان خود را داراست، لذا بومي سازي اصول آن با شرايط و ويژگي‌هاي اقليمي ايران يكي از اهداف عمده پژوهش حاضر مي‌باشد. پژوهش حاضر از نوع بنيادي بوده و روش عمده در تحقيق حاضر روش توصيفي – تحليلي مي‌باشد كه به همراه روش‌هاي تحليل محتوا و مورد كاوي مورد استفاده قرار خواهند گرفت. جهت جمع‌آوري داده‌ها از روش ميداني و ابزار جمع‌آوري داده پرسشنامه مي‌باشد. جهت بررسي روابط بين معيارهاي زيست‌پذيري (كه از طريق روش تحليل محتوا و كدگذاري گزينشي) و مؤلفه‌هاي برنامه‌ريزي بيوفيليك از نرم‌افزار SPSS و رگرسيون چند متغيره استفاده گرديد. يافته‌ها حاكي از آن است كه دستيابي به زيست‌پذيري از طريق برنامه‌ريزي بيوفيليك امكان‌پذير است و مهمترين مؤلفه تأثيرگذار بر زيست‌پذيري در شهرهاي جديد ايران مديريت شهري مي‌باشد.