تحليل فضايي پايداري شاخص‌هاي كمي مسكن در نواحي شهري با استفاده از مدل توديم (مطالعه موردي: شهر زنجان)

در جهاني كه به‌سرعت در حال شهري شدن و تغيير است، تهيه مسكن سالم و قابل استطاعت به‌عنوان اولويتي كليدي براي تمام حكومت‌ها مطرح است. درهرحال، براي توجه مؤثرتر و بيشتر بر مسائل جدي مرتبط با جلوگيري ناپايداري مسكن نيازمند درك و تعبير جديدي است. امروزه مفهوم مسكن صرفاً به‌عنوان يك سرپناه نيست، بلكه نقش حياتي در دست‌يابي به توسعه پايدار دارد. دسترسي به مسكن پايدار در اغلب كشورهاي درحال‌توسعه به‌واسطۀ مشكلات فراوان مالي، مديريتي و ظرفيتي به دليل رشد شتابان شهرنشيني با مسائل بسياري همراه است؛ به‌گونه‌اي كه باعث شكل‌گيري مساكني باكيفيت و تراكم پايين، گسترش زاغه‌ها و جدايي گزيني شهري شده است. بر اين اساس، پژوهش حاضر به تحليل شاخص‌هاي كمي مسكن با رويكرد پايداري در نواحي شهري زنجان مي‌پردازد. روش پژوهش توصيفي تحليلي بوده و با به‌كارگيري تكنيك توديم در محيط سيستم اطلاعات جغرافيايي به تحليل پايداري شاخص‌هاي كمي مسكن در نواحي شهري پرداخته است. اطلاعات موردنياز از طريق مطالعات كتابخانه‌اي از قبيل بلوك آماري مسكن 1390، اسناد و مدارك گردآوري‌شده است. يافته‌ها نشان مي‌دهد كه مساكن واقع در نواحي شهري زنجان از لحاظ اصول مسكن پايدار با مشكلاتي چون افزايش تراكم نفر در اتاق، تراكم خانوار در واحد مسكوني و عدم امنيت سكونتي، تراكم اتاق در واحدهاي مسكوني مواجه است اين ناپايداري شاخص‌هاي مسكن بر اساس نتايج حاصل تكنيك توديم در نواحي 13(محله اسلام‌آباد، سعديه)، 12(محلات درمانگاه، شهدا، فاطميه)،25(محلات بيسيم، ترانس، بنياد) از وضعيت ناپايداري بيشتري برخوردارند.