تعيين مولفه هاي تاب آوري با تاكيد بر تاب آوري زيست محيطي در زلزله احتمالي شهر تهران

زمينه و هدف: كلان شهر تهران توسط 110 گسل كه 3 گسل آن بزرگ و فعال است، احاطه شده و يكي از مناطق مستعد زلزله خيز در كشور مي باشد. لذا بررسي ابعاد تاب آوري آن در صورت بروز زلزله امري ضروري به نظر مي رسد. در سال هاي اخير، مطالعه درباره ي ضرورت و اهميت به كارگيري اصول تاب آوري شهري و عوامل مؤثر بر آن در زمينه كاهش خطرات در شهرها، توجه بسياري از صاحب نظران را به خود جلب كرده است. در اين راستا هدف از اين تحقيق، شناسايي و تعيين شاخص هاي مهم و تاثيرگذار بر تاب آوري شهر تهران براي مقابله با بحران زلزله احتمالي و تعيين مولفه هاي تاثيرگذار بر تاب آوري زيست محيطي است. روش: اين تحقيق به روش مطالعات اسنادي و پرسشنامه اي صورت گرفته است. تعداد 51 كارشناس و محقق در تعيين شاخص ها و زيرشاخص هاي مهم تاثيرگذار در مديريت بحران زلزله شركت داشته اند. از روش تحقيق همبستگي و تحليل معادلات ساختاري براي بررسي اثرگذاري مؤلفه‌ها استفاده شده است. يافته ها: نتايج تحقيق نشان داده است، تعداد 7 مولفه ي اصلي و 39 زيرمولفه، نقش تعيين كننده اي در مديريت بحران زلزله در شهر تهران دارند. مهم ترين مولفه اصلي، تاب آوري نهاديمديريتي با وزن 7.03 و با بار عاملي 0.93 تاثير است و تاب آوري منابع زيست محيطي با بار عاملي 0.7 داراي وزن 6 در مديريت بحران زلزله دارد. نتيجه گيري: مهم ترين زيرمولفه ها شامل سرمايه اجتماعي، امنيت مالي و تاب آوري شريان هاي حياتي به ترتيب با وزن اهميت 8.18، 8.12 و 8.04 مي باشند. همبستگي تاب آوري منابع زيست محيطي با تاب آوري نهاديمديريتي، منابع اجتماعيفرهنگي و منابع كالبديزيرساختي به ترتيب برابر 0.788، 0.72 و 0.738 بدست آمد كه نشانگر ضريب همبستگي بالايي است. لذا تقويت ابعاد سرمايه اجتماعي و توجه به زيرساخت هاي كالبدي و ارتقاء بدنه مديريتي در مديريت پيامدهاي زيست محيطي بحران زلزله در شهر تهران پيشنهاد مي شود.