اثربخشي تمرينات ورزشي ايروبيك بر شادكامي و اشتياق به برقراري ارتباط در زنان افسرده

هدف اين پژوهش، بررسي تأثير تمرينات ورزشي ايروبيك بر شادكامي و اشتياق به برقراري ارتباط در زنان افسرده بوده است. اين پژوهش آزمايشي با طرح پيش آزمونپس آزمون با گروه كنترل بوده است. جامعۀ آماري آن را زنان افسرده مراجعه‌كننده به مراكز مشاوره و مطب روان‌پزشكان در سال 96 تشكيل داده است كه بر اساس مصاحبه باليني، ملاك‌هاي تشخيصي DSM5، كسب يك انحراف معيار بالاتر از ميانگين در پرسشنامه افسردگي (Beck, 1961) و ملاك‌هاي ورود و خروج انتخاب شدند. اين افراد ازلحاظ سن، جنسيت، وضعيت اجتماعي اقتصادي، عدم ابتلا به بيماري‌هاي حاد جسماني و روان‌شناختي و ساير متغيرهاي موردنظر در پژوهش كاملاً همگون بودند. از ميان آنها 30 نفر به‌صورت تصادفي انتخاب و به‌طور تصادفي به دو گروه آزمايش و كنترل تقسيم شدند. ابزار مورداستفاده شامل، پرسشنامه افسردگي بك (Beck, 1961)­، مقياس شادكامي دانشگاه مموريال نيوفاندلند (Kozma Stones, 1980) و مقياس اشتياق براي برقراري ارتباط (Croskey, 1992) بوده است. گروه آزمايشي طي يك برنامه ورزشي كه شامل تمرينات ورزشي ايروبيك بوده است به‌طور گروهي به مدت 12 هفته و هر هفته به ميزان 3 جلسۀ يك‌ساعته شركت كردند، اما در مورد گروه كنترل هيچ مداخله‌اي صورت نگرفت. همۀ آزمودني‌ها در دو مرحلۀ پيش‌آزمون و پس‌آزمون، مقياس‌هاي شادكامي دانشگاه نيوفاندلند و اشتياق براي برقراري ارتباط را تكميل كردند. نتايج حاصل آشكار ساخت كه ميان گروه آزمايش و كنترل ازلحاظ شادكامي و اشتياق به برقراري ارتباط تفاوت معني‌داري وجود دارد (p 0.001). ميزان شادكامي و اشتياق به برقراري ارتباط در زنان گروه آزمايش در مقايسه با پيش‌آزمون و گروه كنترل به‌طور معني‌داري افزايش يافته بود؛ بنابراين مي‌توان گفت كه تمرينات ورزشي ايروبيك، باعث افزايش شادكامي و اشتياق به برقراري ارتباط در زنان افسرده مي‌شود.