بررسي شاخص‌هاي فيزيولوژيك و مورفولوژيك ريحان و گوجه‌فرنگي تحت تأثير كشت مخلوط و كم‌آبياري در شرايط گلخانه‌اي

كشت مخلوط در مقايسه با كشت خالص مي‌تواند پايداري عملكرد را افزايش دهد. كم آبياري به‌عنوان يك عامل محدودكننده رشد، شاخص‌هاي عملكردي گياهان را تحت تأثير قرار مي‌دهد. بر اين اساس اين پژوهش با هدف بررسي تأثير نوع كشت: كشت خالص گوجه‌فرنگي (T)، كشت خالص ريحان (B) و كشت مخلوط اين دو (50T:50B)، و سطوح مختلف رطوبتي شامل چهار دوره زماني آبياري بر اساس گنجايش مزرعه‌اي خاك (FC): آبياري بدون تنش آبي در ناحيه ريشه FC1-0.85 و سطوح تنش FC0.85-0.7، FC0.7-0.5 و FC0.5-0.3 به‌صورت فاكتوريل و در قالب طرح كاملاً تصادفي با دو فاكتور و جمعاً 12 تيمار در سه تكرار انجام گرفت. صفات شامل شاخص سبزينگي، هدايت روزنه‌اي، شاخص سطح برگ، دما و وزن تازه و خشك بوته اندازه‌گيري شد. بيشترين وزن تازه و خشك بخش هوايي بوته گوجه‌فرنگي در تيمار FC0.85 -0.7 و كشت مخلوط (349.73 و 69.42 گرم در بوته) و كمترين آنها در سطح رطوبتي FC0.5-0.3 و كشت خالص (204.66 و 40.42 گرم در بوته) حاصل شد. شاخص سطح برگ گوجه‌فرنگي تا سطح رطوبتي FC0.7-0.5 كاهش معني‌داري نداشت. براي ريحان بيشترين وزن تازه و خشك بوته (91.71 و 16.39 گرم در بوته) و شاخص سطح برگ (1845.99 سانتي‌متر مربع در بوته) در كشت خالص و به‌ترتيب در سطح بدون تنش و FC0.85-0.7 به‌دست آمد. گوجه‌فرنگي در رقابت برون گونه‌اي نسبت به ريحان غالبيت داشت و عملكرد ريحان را به‌صورت چشمگيري تحت تأثير قرارداد. در نهايت بر اساس نتايج اين پژوهش كشت مخلوط ريحان و گوجه‌فرنگي تا سطح رطوبتي 50 درصد گنجايش مزرعه‌اي منجر به كاهش هدررفت آب و افزايش عملكرد ميوه مجموع دو گياه با توجه به آب مصرفي شده است.