بررسي رابطه‌ي ارشادگري و رضايت شغلي با توجه به نقش واسطه‌اي عدالت و تعهد سازماني در پرستاران

رضايت شغلي پرستاران به‌عنوان اعضاي مهم تيم سلامت و بزرگترين بخش كاركنان سيستم‌هاي مراقبت بهداشتي از اهميت بالايي برخوردار است. هدف اين مطالعه بررسي رابطه ارشادگري و رضايت شغلي پرستاران با توجه به نقش واسطه‌اي عدالت و تعهد سازماني بود. روش پژوهش توصيفي و از نوع همبستگي بود. 205 نفر از پرستاران بيمارستان پورسيناي رشت در پژوهش شركت كردند. براي گردآوري داده‌ها از پرسشنامه‌ كاركردهاي ارشادگري (كاسترو، اسكاندرا و ويليام)، شاخص توصيف شغل (اسميت، كندال و هالين)، پرسشنامه عدالت سازماني (نيهوف و مورمن) و پرسشنامه تعهد سازماني (آلن و ماير) استفاده شد. داده ها با استفاده از روش تحليل مسير و بوت استراپ تجزيه و تحليل شدند. نتايج نشان داد كه اثر مستقيم ارشادگري روي رضايت شغلي معني‌دار است؛ همچنين تعهد و عدالت سازماني نقش واسطه‌گرانه‌اي در رابطه‌ي ميان ارشادگري و رضايت شغلي دارند. با توجه به يافته‌ها مي‌توان انتظار داشت با بهبود ارشادگري در سازمان‌هاي درماني، رضايت شغلي پرستاران افزايش يابد. علاوه‌برآن سرپرستان بخش‌هاي پرستاري مي‌توانند با بهبود رفتارهاي عادلانه و متعهدانۀ شغلي، نقش خود را به عنوان يك ارشادگر سازماني در جهت تقويت رضايت شغلي پرستاران تحت نظارت خود مستحكم‌تر نمايند. دلالت‌هاي ضمني اين نتايج با محوريت بهبود رضايت شغلي مورد بحث قرار گرفته است.