تأثير هشت هفته تمرين مقاومتي بر ActRIIB ميوكارد بطن چپ و سطوح پلاسمايي GDF11 و GDF8 در موش‌هاي صحرايي نر پير

زمينه و هدف  تمرينات ورزشي با تغيير غلظت فاكتورهاي رشدي و گيرنده‌هاي آن، ممكن است تأثيرات مفيدي بر عضله قلبي داشته باشند و بروز نارسايي قلبي را كاهش دهند. از اين رو هدف از اين مطالعه، بررسي تأثير هشت هفته تمرين مقاومتي بر ActRIIB ميوكارد بطن چپ و سطوح پلاسمايي GDF11 و GDF8 در موش‌هاي صحرايي نر پير بود. مواد و روش‌ها تعداد 14 سر موش صحرايي نر پير با محدوده سني24 تا 27 ماه پس از طي دوره آشناسازي، به صورت تصادفي به دو گروه كنترل (هفت سر) و تمرين (هفت سر) تقسيم شدند. تمرين مقاومتي، شامل هشت هفته و هفته‌اي پنج جلسه صعود از يك نردبان يك متري بود. GDF11 و GDF8 سرم به روش الايزا و ActRIIB بافت بطن چپ به روش IHC اندازه‌گيري شد. داده‌‌هاي به دست آمده از آزمون  tمستقل، در سطح معناداري كمتر از 0.05 با استفاده از نرم‌افزار SPSS تجزيه و تحليل شدند. يافته‌ها مقايسه بين گروهي، اختلاف معناداري، در بين گروه‌‌هاي تمرين و كنترل در متغيرهاي GDF11 (0.001≥p)، GDF8/GDF11 (0.001≥p)، GDF8 (0.027≥p) و وزن قلب (0.031≥p) نشان داد اما اختلاف معناداري در ActRIIβ ميوكارد مشاهده نشد (0.05 p). نتيجه‌گيري به نظر مي‌رسد تمرينات مقاومتي با اثرات مطلوب بر عوامل رشدي در هايپرتروفي فيزيولوژيك قلبي سالمندان مؤثر است. از اين رو از اين تمرينات مي‌توان در راستاي كاهش بروز نارسايي قلبي بهره برد. با اين حال، بايد مطالعات بيشتري در اين زمينه انجام شود.