الگوي پيش‌بيني خود‌ناتوان ‌سازي دانشجويان دانشگاه بجنورد: نقش مؤلفه‌هاي سازگار و ناسازگار كمال‌گرايي

مقدمه: خود‌ناتوان‌ سازي، هر عمل يا انتخاب تنظيم عملكردي است كه فرصت بيروني سازي شكست و دروني سازي موفقيت را افزايش مي ‌دهد. هدف: هدف مطالعه حاضر بررسي نقش كمال گرايي و ابعاد مختلف آن در پيش‌ بيني خود‌ناتوان‌ سازي دانشجويان دانشگاه بجنورد بود. روش: نوع پژوهش توصيفي-مقطعي و از نوع همبستگي بود. جامعه آماري شامل دانشجويان كارشناسي دانشگاه بجنورد در سال تحصيلي ۹۳-۱۳۹۲ بود. از ۲۰۰ نفر به شيوه خوشه‌اي چند مرحله‌اي نمونه‌گيري به عمل آمد و هر يك از آن ها به مقياس كمال‌گرايي هيل و همكاران (۲۰۰۴) و مقياس خود‌ناتوان‌ سازي جونز و رودوالت (۱۹۸۲) پاسخ دادند. داده‌ ها با استفاده از ضريب همبستگي پيرسون و رگرسيون چندگانه مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. از نسخه ۱۸ نرم افزار SPSS براي تحليل داده ‌ها استفاده شد. يافته‌ ها: بين هر يك از ابعاد هشت ‌گانه كمال گرايي با خود‌ناتوان ‌سازي رابطه مثبت و مستقيم معني‌ داري وجود دارد (۰/۰۵ P)؛ به عبارت ديگر، با افزايش كمال ‌گرايي بر استفاده از راهبردهاي خودناتوان ساز افزوده مي ‌شود. هيچ‌ يك از ابعاد كمال ‌گرايي در الگوي پيش‌ بيني خود‌ناتوان‌ سازي از رگرسيون خارج نشدند و در مدل نهايي ۰/۳۲ از واريانس خود‌ناتوان ‌سازي را پيش‌ بيني كردند (۰/۰۵ P). نتيجه ‌گيري: كمال ‌گرايي سازه‌ اي چند بعدي است كه مي ‌تواند خود‌ناتوان ‌سازي دانشجويان را متأثر سازد. از اين رو، لازم است مداخلاتي به منظور مديريت منظم مؤلفه‌هاي كمالگرايي دانشجويان طرح‌ريزي گردد.