بررسي نقش شفقت به خود و نشخوار ذهني در پيش‌بيني افسردگي مزمن

مقدمه: افسردگي، اختلالي شايع است كه با حالات هيجاني منفي همراه است. در سال‌هاي اخير، تأكيد عمده روي شناسايي عوامل خطر و مكانيسم‌هاي درگير در تفاوت‌هاي فردي آسيب‌پذيري به افسردگي بوده است. هدف: هدف اين پژوهش، بررسي نقش شفقت به خود و نشخوار ذهني در پيش‌بيني افسردگي مزمن است. روش‌: اين مطالعه از نوع توصيفي‌ -تحليلي و مقطعي‌ بوده و جامعه پژوهش، افراد بالاي ۱۵ سال، با تشخيص افسردگي مزمن بودند كه به كلينيك روان‌پزشكي بيمارستان فارابي كرمانشاه در سال‌هاي ۹۷‌-۱۳۹۶، مراجعه كردند. نمونه‌گيري به صورت در دسترس بود. در مجموع ۳۶۰ نفر مورد ارزيابي قرار گرفتند كه از اين تعداد، ۳۰۰ نفر وارد پژوهش شدند. داده‌ها با استفاده از پرسشنامه‌هاي افسردگي بك (۱۹۶۱)، شفقت بر خود نف (۲۰۰۳) و نشخوار ذهني نولن هوكسما و مارو (۱۹۹۳) و آزمون‌هاي كولموگروفاسميرونوف، همبستگي پيرسون و تحليل رگرسيون چندگانه گام ‌به ‌گام و نرم‌افزار ۲۱SPSS،‌ تحليل و بررسي شدند. يافته‌ها: بين شفقت به خود (۰/۴۹۰-) و خرده مقياس‌هاي مهرباني با خود (۰/۴۸۲-)، اشتراكات انساني (۰/۷۹۰-) و ذهن آگاهي (۰/۴۵۷-) با افسردگي مزمن رابطه‌ي منفي و معناداري، بين خرده مقياس‌هاي قضاوت در مورد خود (۰/۵۱۱)، انزوا (۰/۵۴۲) و همانندسازي (۰/۵۵۰) با افسردگي مزمن رابطه‌ي مثبت و معناداري وجود دارد. بين نشخوار فكري (۰/۲۹۹) و خرده مقياس‌هاي پاسخ‌هاي نشخواري (۰/۲۷۷) و پاسخ‌هاي منحرف‌كننده حواس (۰/۳۱۵) با افسردگي مزمن رابطه‌ي مثبت و معناداري وجود دارد. نتيجه‌گيري: شفقت به خود و نشخوار فكري از جمله پيش‌بيني كننده‌هاي افسردگي مزمن مي‌باشند. در نتيجه با افزايش شفقت به خود و كاهش نشخوار فكري مي‌توان افسردگي مزمن را كاهش داد.