نقش رهبري پرهيزگارانه در كاهش تنبلي اجتماعي با تحليلي بر نقش ميانجي دلبستگي شغلي

زمينه و هدف: هدف از پژوهش حاضر، بررسي رابطه بين رهبري پرهيزگارانه و كاهش تنبلي اجتماعي با تحليلي بر نقش ميانجي دل‌بستگي شغلي است. روش‌شناسي: پژوهش حاضر از لحاظ هدف كاربردي و از نظر روش تحليل داده‌ها توصيفي و از نظر ماهيت داده‌ها پيمايشي است. اين پژوهش بر روي نمونه‌اي 259 نفري از مديران و كاركنان اداره آموزش و پرورش و كليه عوامل اجرايي مدارس متوسطه دوره دوم ناحيه 2 شهر رشت انجام شد. براي گردآوري داده‌ها از پرسش‌نامه رهبري پرهيزگارانه مبتني بر پژوهش كالدول و همكاران (2014)، پرسش‌نامه تنبلي اجتماعي صفاري‌نيا (1391) و پرسش‌نامه استاندارد دل‌بستگي شغلي شافلي و بيكر (2003) استفاده شده است. در اين پژوهش به‌منظور بررسي روايي و تأييد مدل و پايايي پژوهش از تحليل عاملي تأييدي و ضريب بارهاي عاملي، آلفاي كرونباخ، پايايي تركيبي و روايي همگرا استفاده شد و براي آزمون فرضيه‌هاي پژوهش از معادلات ساختاري استفاده شده است. يافته‌ها: تجزيه‌و‌تحليل داده‌ها نشان دادكه بين همه ابعاد رهبري پرهيزگارانه و تنبلي اجتماعي رابطه معكوس و معناداري وجود دارد. وجود رابطه مثبت و معنادار بين رهبري پرهيزگارانه و دل‌بستگي شغلي نيز تأييد مي‌شود. هم‌چنين رابطه‌ي منفي و معناداري بين دل‌بستگي شغلي و تنبلي اجتماعي مورد تأييد قرار گرفت. نتيجه‌گيري: با توجه يافته‌ها مي‌توان گفت كه به‌كارگيري رهبري پرهيزگارانه موجب مي‌شود سطوح بالايي از مشاركت، تعهد بيش‌تر نسبت به تعالي و پشتيباني بيش‌تر از نوآوري در سازمان تجربه شود، موجبات بهبود عملكرد سازماني و رفتارهاي فرانقشي را فراهم كرده و كاهش چشم‌گير تنبلي اجتماعي را به‌دنبال خواهد داشته باشد.