ارشاد «باغي» قبل از قيام مسلحانه در فقه اماميه

عنوان «باغي» بر گروه يا جماعتي اطلاق مي‌شود كه از اطاعت امام معصوم در معناي خاص يا حاكم جامعه اسلامي در معناي عام خارج شده‌اند. جواز حكم قيام مسلحانه عليه چنين افرادي كه به دستور حاكم جامعه اسلامي مي‌باشد، به مقتضاي آيه نهم سوره حجرات در آراي اكثر فقها يافت مي‌شود و نظر خلافي دراين‌باره ديده نمي‌شود، اما شارع مقدس، قبل از انجام هرگونه عمليات سركوبي، ارشاد اهل بغي را واجب دانسته كه امروزه با تغييرات اجتماعي و فرهنگي، لازم است تا ارشاد نيز در قالبي جديد و به شكل سازمان‌يافته نمود يابد. در پژوهش حاضر سعي شده است تا ضمن بررسي تاريخچه شيوه برخورد با باغيان توسط پيامبر ص و امامان معصوم ع، ادله وجوب ارشاد جاهل به تفصيل مورد بررسي قرار گيرد و نيز شيوه‌هاي ارشاد و مراتب آن بيان گردد. نتايج اين تحقيق نشان داده است ايجاد تشكيلات مناسب براي ارشاد اهل بغي و نهادمند كردن اين امر از ضروريات جامعه اسلامي است كه فقدان چنين ساختاري و نبود سلسله مراتب منسجم در مورد ارشاد باغي مي‌تواند نتايج معكوسي را  به بار آورد، همچنين با پر كردن خلأ‌هاي قانوني در اين زمينه مي‌توان قدرت اقناعي و استدلالي حكومت اسلامي را براي همگان ثابت نمود.